Ben her Bahar Aşık olurum

Ben bahar çocuğuyum. Baharın ışıl ışıl şansıyla doğduğuma inandım her zaman. İçimden geçirdiğim, dilimin söylediği, kalbimin hissettiği her şey gerçek olur. “Yüce rabbim hep güzel ve iyi yüzünü gösterdi bana” diye şükrederim hep, belki de bu sarsılmaz güvenim ve inancım beni bu kadar şanslı hissettirdi her zaman. Belki de olayların ve insanların hep güzel, renkli ve beni eğlendiren tarafını yaşamam, belki de ruhuma iyi gelen hiçbir şeyden kolay vazgeçememe durumum da bu bahar olaylarına bağlıdır. Güneşle şarj oluyorum, su kenarların da daha mutluyum, çiçek böcek diye kafayı yiyorum. Gündüz kadınıyım her şeyden önce. Geceyi hiç sevmiyorum. Karanlık hep kasvet geliyor bana. Sabah alarm çaldığı anda ayaklarım yere basar. Rahmetli babam hep “sen yataktan arabaya düşüyorsun” derdi.  Güne çabuk başlarsam daha çok şey yaşarım gibi geliyor bana.  Görmem ve yaşamam gereken hiçbir şeyi kaçırmak istemiyorum. Ama bazen ben de şaşıyorum tabi ki her insan gibi. Yaşamamam gereken, hak etmediğime inandığım şeyler yaşayabiliyorum. Eh insanız tabi ki beşeriz de şaşarız da, bu da böyle bir tecrübeydi yaşamam gerekiyormuş” deyip atlatıveriyorum. Allahtan ayran gönüllü, maymun iştahlıyım da çabucak geçiştiriyorum.

Ama hala aydınlık yüzlü insanlar olsun istiyorum baktığım yerlerde, iyilikleri yüzlerine vurmuş güzel insanlar.  Kimsenin malına, ilişkisine, arkadaşlığına göz dikmeyen, yara bandı olmayı kabul etmeyen, aciz ve çaresiz olmayı reddeden kadınlar olsun. Terk etmenin bile bir adabı olduğunu bilen adamlar olsun mesela gidenler. Kimsenin iyiliğini suistimal etmeyen, yalan söylemeyen, aldatmayan, vicdanlı, sözlerinin arkasında duran, kaliteli adamlar. Onlara giydirdiğimiz parlak zırhların aslında paslı tenekeler olduğunu fark ettirmeyecek adamlar.  “Gitti ama iz bıraktı, iyi adamdı, iyi ki girdi hayatıma”  diye avutalım kendimizi terk etseler de. Canımız acımasın bizi her küçük düşürme çabalarında. En azından bizden sonra buldukları bizden 1 gömlek üstün olsun da içimiz rahat etsin “ aaa ama kadın hakkaten efsane, adam ne yapsın?”diyelim kabullenelim durumu. Ama buldukları nedense değil üstünlük aynı kulvarda bile olmaz sizinle. Böyle olunca da insan biraz buruluyor be kardeşim. Her türlü gururu kırılmış eski sevgili ritüellerini itina ile yerine getiriyorsun ister istemez. İşte ben o halimi hiç sevmiyorum. Kızgın ve kırgın halimden nefret ediyorum. O duygular beni benden olmaktan çıkarıyor çünkü. Kızgın ve kinci biri olmak bana o kadar uzak ve yabancı duygular ki. İçimde başka bir kadın varmış gibi hissediyorum. Hiç hoş değil bu ağlak ve antipatik durum. Buda baharın suçu tabi ki. Güneş ışıkları fazla dik giriyor gözüme her halde, insanların kırıcı ve işe yaramaz taraflarını görmemi engelliyor.  Allahtan 1 kere yaşadım bu iğreti, rahatsız duyguyu. Geç oldu ama temiz oldu diyelim bıraktığı etkiye.

50 yaşında artık bazı şeylerin olmuş oturmuş olarak gelmesini umuyorum hayatıma ama hala bunun çok fazla iyi niyet barındıran nafile bir umut olduğunu anlayamadım. Bunun için de baharı suçluyorum beni bu kadar umutsuz bir optimist haline getirdiği için. Bu duruma çoğunluk saflık diyor ama ben iyimser demeyi tercih ediyorum. Ve bu iyimserliğim ne olursa olsun devam edecek. Tabi ki törpülendim, şerbetlendim ama insanların iyi taraflarını görmekten hiçbir şey beni vazgeçiremez. Yardım etmekten, sevdiğim insanları koruyup kollamaktan bir tane kıymet bilmez çürük çıktı diye vazgeçmeyeceğim. Onların ayıbı niye benim kaybım olsun ki? Bunlar beni ben yapan, güzelleştiren şeyler.

Ben her bahar aşık olurum. Aşık olur yeniden yeşerir, yeniden filizlenirim. Bahar beni güzelleştirir, o kadar keyifli olurum ki Sezenle içer, Ajda ile dans ederim. Gezer gezer yine en mutlu olduğum yere evime döner, en sevdiklerimle gülerim. Çiçeklenirim, taşarım, kadın olurum.  Dünya karşıma dikilse vazgeçmem beni mutlu eden tek bir huyumdan. Ben böyle güzelim.

Bu bahar da yüzüm güneşe dönük elimdekilere, yanımdakilere, sunulanlara ve kabul ettiklerime şükrediyorum. Ben aslında hep baharda hep bahara aşık oluyorum.