Ben hiç gölgelere bu kadar kizmamistim.

Korki, korkiii diye bacaklarima sariliyor.

Bir haftadir evin icerisinde nereye gitsem ,

oda gelyior.

Sanki gölgem oldu .

Cok düsündüm, nedir bu diye. Nerden cikti bu korku simdi birden bire?

Karar verdim takip edecegim, ortaya cikartacagim onu böylesine korkutan su bilinmezi.

Sherlock Holmes gibi basladim takibe

Gizlice, sessizce. O nereye, ben oraya.

Gündüzleri bir sorun yok! Korki de yok.

Aksam basliyor kabus! O nun kabusu.

Arastirmalarimin sonunda ne görsem begenirsiniz?

Bir gölge var salonda, henüz iki yasinda.

Duvarda bir gölge, gölgede bir Irmak**, Irmaktan süzülen o saskin bakis,

Ardindan da korku icerisinde bir kacis.

Bir adim, bir adim daha ama nafile. O kara insan hala pesinde.

Kurtulamamanin caresizligi ve saskinligi icerisinde, gözlerini ayirmadan duvardan.

Al iste yine bacaklarimin arasinda.

Simmmdi görürsün sen dercesine: Eli elimde, duvara dogru, gölgesine karsi.

Simdi güc bende! Kacma sirasi sende!

Bir bana bakiyor, bir ona, birde kendine.

Elini kaldiriyor, gölgesi de pesinden.

Yaklasiyor yavas yavas, kararli dokunacak ona, bintane ter damlalariyla alninda,

Uzatiyor ve cekiyor elini .

Uzatiyor cekiyor.

Uzatiyoor, veee: Iste basardi! Dokunuyor, sanki atese dokunurmus gibi.

Bir adim geri ve yine ileri.

Azimli! Anlayacak! Cözecek onu.

Tekrar deniyor, uzatiyor elini, yine dokunuyor, dokunuyor ve gülüyor

Gözlerdeki korku dolu bakislar, basariya birakti yerini.

Bir soru kaldi aklinda cözülmedik.

Kim bu kara insan?

Tutmadi gözüm iste.

Gitsede dönsek yine eski halimize.

*Kizimca korktum demek

** Kizimin ismi Irmak