Ben hiç kimseden bir şey istemedim ki!

Kendimin iyi bir insan olduğunu düşünüyorum. Empati yapar ve her zaman insanları hareketlerim ve söylediklerimle nasıl etkilediğimi düşünürüm. İnsanları kırmamaya özen gösteririm. Güler yüzlü, eğlenceli, evimde tüm ev işlerine yardımcı değil eşit ortağım. Güzel yemek yapar, evi temizler… ne bileyim herşeyi elimden geldiğince yaparım.

Ama yetmiyor… hep daha fazlasını istiyor insanlar ve istemek yetmiyor bana müdehale etme hakkı görüyorlar. Etrafınızdaki aksi insanların bir mazereti var ya, onun için onlara müdehale etmek sizlere korkutucu gelip, benim gibilere karışmakta hak görüyorsunuz. Onlar öyle yaratılmış nasıl olsa diyip, bize herşeyi söyleme yaptırma hakkı görüyorsunuz kendinizde. Biraz kilo ver, sigarayı bırak, onu böyle yap, şunu böyle yap. Ama ben size hiçbir zaman karışmadım ki! Hep sizleri dinleyen o güler yüzlü iyi insanım ben. Benim de sorunlarım var, ama size hiç yansıtmadım ki! Ama siz kendinizi mükemmel gördünüz, burnunuz büyüdü, bana karışma hakkınız doğdu. Evet ben mükemmel değilim ama mükemmel olmak da istemiyorum. Mükemmeliyet hem sıkıcı hem de imkansızdır. Sizlerin hep hatası ya “insanları fazla düşünmek” ya da “fazla iyi niyetli olmak” oldu. Burnu büyükler sizi! Esas siz beni sıkıyorsunuz. Empati denen şeyden uzak, ben merkezli dünyanızın bir uydusu değilim ben. Beni kaybediyorsunuz. Ben sizden hiçbirşey istemedim ki, neden siz benden devamlı birşeyler istiyorsunuz?