Ben hiç kimseyi unutmak için sevmedim

Derin bir uykuya yattı kalbim  ... İstesem de atmıyor artık kaybetti tüm fonksiyonlarını, kırdı, kırıldı, yordu, yoruldu ve durdu.

Sonunda anladım ki artık dinlenme zamanı gelmiş kimsenin varlığı huzur vermiyor, mutlu etmiyor, kimsenin gözleri titretmiyor içimi... Ne tanıdık tenlerden, gözlerden umudum kalmış ne de yenisini tanıma hevesim.. istek de yok içimde, ne bitenlere akacak gözyaşım ne de yeni bir aşkı kutlayacak şen kahkahalarım kalmamış anladım.

Sessizlik artık kararım, bi sure izleyiciyim hayatımda, kendimi yargılamak değil elbette ki amacım bitenlerin, gidenlerin ardından yas tutmak da değil bu dalga geçtiğim aldatılıp aşka küsenleri anlar mı oldum yavaş yavaş nedir bilemedim bu halim.. Yok yok aşka inancımı kaybetmedim de..

Yetişemiyorum artık hızına içimden kopup gidenlerin ... Kaybettiğimi sandığım savaşların bi kazananı da yokmus aslında boşuna üzülmüşüm şimdi anlıyorum. Oturup topluca yasını mı tutsam bitenlerin? Ne gerek var... Unutmak istemiyorum! ben kimseyi unutmak için sevmedim..

Hiç birini unutmadım hayatıma girenlerin en kısa sürenini, en az sevdiğimi, en çok sevdiğimi, aşık olduğumu unutmadım, en çok üzeni unutmadığım gibi, en saygısızını da unutmadım en kibarını da unutmak için birlikte olmadım ki ben. Sonu nasıl olursa olsun, tanımak istemişim işte bir zamanlar ki sokmuşum hayatıma. Tanımış, sevmiş, sevmemiş, vazgeçmiş, vazgeçilmişim. Unutmadım hiçbirini, niyetim de yok unutmaya benden aldıkları ve bana kattıklarıyla hatırlarım hepsini. Onları unuttum dersem yalan söylerim. Bunun da ne bana ne de başkasına faydası olur. Kendi geçmişimi inkar edemem ben, pişmanlıklarım elbetteki olmuştur ama yol haritam onlar benim, geleceğim. En kötüsünden bile öğrendiklerim var elbette, sevgi yok, hatta en ufak bir his bile yok ama her birlikteliğimden hatırladığımda yüzümü gülümsetebilecek bir anım var benim işte bu yüzden, hepsine teşekkür ederim.