Ben küçükken...

Ben küçükken...

Artık “ben küçükken” ile başlayan cümleler kurar olduk farkında mısınız?

Neden olabilir sizce? Haluk Levent bir şarkısında “burada her şey sahte dostum, gülümsemeler bile” diye söylüyor. Bizim hayatımızda artık böyle olmaya başladığından olmuş olabilir mi sizce? Sahte dostluklar, sahte gülümsemeler, çıkarcı yaklaşımlar… Tüm bunlar bizde çocukluğa olan bir özlem uyandırdı gibi. Haksız mıyım?

Ben küçükken ile başlayan cümleler kuralım hadi. Hem o günleri gülümseyerek anmış olalım hem de şu an ki ortamımızdan birazcık uzaklaşalım.

Ben küçükken babam traktörün arkasına tüm çocukları bindirir bahçemize pikniğe götürürdü. Tüm çocuklardan kastım amcamın çocukları. Ablam ya da annem kek yapar, amcalarımın hanımlarının kimi çayı alır, kimi bardakları toplanır giderdik. İlerleyen yıllarda bu pikniklerimizi Toyota pic-up araçların arkasına doluşarak yapmaya devam ettik. Toyota ile pikniğe gideceğimiz zaman arkaya oturmama babam izin vermezdi. Toza karşı alerjim vardı, gözlerim hemen sulanırdı. Bu nedenle öne otu dediler mi sinirlenirdim. Arkada herkes eğlenerek giderken ben önde gitmek istemezdim sonuçta. Bir de ara sokaklardan gitme işi vardı. Bizi öğle toplu görürlerse aman ha nazar değerdi soyumuza….

Toyotaların arkasına dolup gittiğimiz bir başka yer şahin tepesi idi.

Şahin tepesinde hayvanlar vardı. Hayvanlar için kafes değil de doğal bir ortam hazırlanmıştı. Her çeşit hayvan vardı. Hepsinin yerini bile ezberlemiştik. Tüm çocuklar en sevdiği hayvanın yanına koşardı. Kaybolmazdık da. Hayvanlardan sıkılınca da parkta salıncağa binerdik. Bizi oraya genelde hasan abim götürürdü.

Şimdi o hayvanat bahçesi yok. Şahin tepesi eski güzelliğinde değil yani. Bir belediye döneminde belediyenin borçlarını kapatmak için diğer belediyelere bu hayvanları sattıklarını öğrendik. Çoğunluğunu da Gaziantep belediyesi almış diye duyum aldık. Bu hayvanat bahçesi Erzin’de tek Hatay’da ilk idi.

Şimdi düşünüyorum da Erzin o zamanlar daha mı iyiymiş ne? Sinema varmış ama şimdi yok, hayvanat bahçesi varmış ama şimdi yok. Şimdi de güzel buralar evet, ama hayvanat bahçesine sahip çıkabilirdik en azından değil mi?

Ben küçükken diye başlayan anılarımdan birini facebook sitesinde kurulan bir gruptan hatırladım; “ kapıya tırmanan çocuklar.” Bende kapının kenarına tırmanırdım. Hatta arada sırada ablamı korkutmak için bayılmış numarası yapardım. Yalancı çoban gibi ama bir gün benim de yalanım ortaya çıktı ve gerçekten düşüp bayılmıştım. Ablam;“ayıl bir de ben bayıltacağım” dermiş hatta.

Ben küçükken diye yazmaya devam edecek olursak satırlar yetmez gibi. Ben küçükken ile başlayan anılarını paylaşmak isteyenler var mı?