Ben kül yutmam ya siz?

Kül yutmam diyen bir ben değilim ki.

Hababam sınıfının o çok sevdiğimiz hocası da değil.

Aslını sorarsanız hiç kimse kül yutmuyor.

Kül yutsa da bunu kabul etmek istemiyor.

Oysa hepimizin kül yutacak bir yanı vardır.

Yeter ki o yanımız bir bilinsin.

Suyunu sızdıran testi gibiyiz.

Her aldanışın sonunda bir daha asla desek de.

Yine tekerrü ediyor yakalanışlarımız.

Hepsine de tecrübe deyip geçiyoruz

Bizdeki bu zaaflar, hadsiz istekler olduktan sonra daha çok kül yutarız.

Okuyacağınız bu öykü de bunu anlatmaya çalışıyor bize.

“Asya'da maymun yakalamak için kullanılan bir çeşit tuzak vardır. Bir hindistancevizi oyulur ve iple bir ağaca veya yerdeki bir kazığa bağlanır. Hindistancevizinin altına ince bir yarık açılır ve oradan içine tatlı bir yiyecek konur. Bu yarık sadece maymunun elini açıkken sokacağı kadar büyüklüktedir, yumruk yaptığında elini dışarı çıkaramaz. Maymun, tatlının kokusunu alır, yiyeceği yakalamak için elini içeri sokar ve yiyeceği kavrar, ama yiyecek elindeyken elini dışarı çıkarması olanaksızdır.

Sıkıca yumruk yapılmış el, bu yarıktan dışarı çıkmaz. Avcılar geldiğinde, maymun çılgına döner ama kaçamaz. Aslında bu maymunu, tutsak eden hiç bir şey yoktur. Onu sadece onun kendi bağımlılığının gücü tutsak etmiştir. Yapması gereke tek şey elini açıp yiyeceği bırakmaktır. Ama zihninde açgözlülüğü o kadar güçlüdür ki bu tuzaktan kurtulan maymun çok nadir görülür”

Ne gönlümüzü doyurabiliyoruz ne de gözümüzü.

Bunun içindir ki herbirimizin yakalanacağı bir Hindistan cevizi vardır.

Bizim Hindistan cevizimiz ardı arkası gelmeyen emellerden başka nedir?

Bizi de böyle yakalıyorlar işte.

Ben kül yutmam. Kül yutmanızı isteyen kim?

Hayatta elde ettiğiniz tecrübelerin başlıca sermayesinin yuttuğunuz küller olmadığını söyleyebilir misiniz?