Ben ne olacağım anne?

Yoğun bir ders çalışma temposunda bedeni uykuya yenik düşmüştü. Pınar, o gece rüyasında annesini gördü. Uzun zamandan beri ilk kez ziyarete gelmişti annesi. Annesiyle uzun uzun konuştu. Kararsızlığın zihnini sarmaladığı bir dönemde annesi yardımcı olabilirdi. Uykusuz geceler sonucu gözlerinin altı morarmış en az üç dört kilo da vermişti. Annesi onu böyle görünce mahzunlandı bir an.

“Niye böyle durgunsun kızım, niye böyle düşünceli?”

“Ne olacağıma karar vermedim bir türlü anne. Ne olur bana yardım et.”

“Ne olmak istiyorsun söyle Pınar’ım.”

“Şeyyy, doktor olmak istiyorum anne.”

“Aman kızım. Sakın ha doktor olma.

“Neden”

“Ameliyat sırasında bir hastanı kaybedersin, hasta yakınları seni darp eder. Belki de öldürür.”

“Hımmm. Avukat olayım o zaman”

“Yok yok. avukat da olma. Savunduğun müvekkilinin karşısındaki adam karanlık güçlerdendir belki. Bir gece kim vurduya gidersin.”

“Polis olsam”

“O da olmaz. Silahlı bir çatışmada yaralanırsın, bir kavgada yerlerde yuvarlanırsın, bir patlamada parçalanırsın.”

“Öğretmen olayım anne.”

“Öğretmen mi? Güldürme beni. Bir öğrencini azarlasan maazallah veliler başına üşüşür. O da olmadı doğuya düşersen teröristler kaçırır da haber bile alamayız senden.”

“Yazar olsam nasıl olur?”

“Şimdiki zamanda öyle mi? Düşünce özgürlüğünü olmadığı bir ortamda. Ya yazdıklarının ucu birilerine dokunursa? Gözünü hapiste açarsın ben sana söyleyeyim.”

“İşletme, ekonomi falan mı okusam”

“Sonrada izsiz güçsüz dolaşsan, depresyona girsen bunu mu istiyorsun sen?”

“Mühendis, mimar falan mı olsam?”

“Tabi bir yanlış hesapla yıkılsa yaptığın binalar.”

“Eee ne olayım o zaman?”

“Hep çocuk olsaydın keşke”

“Öyle bir seçeneğim yok bunu sende biliyorsun.”

“ O zaman anne ol. Ne demek istediğimi o zaman anlarsın”

Kan ter içinde uyandı uykusundan. Annesini gördüğü için mutlu mu olsun yoksa dedikleriyle aklının daha da çok karıştığı için hüzünlensin mi bilemedi. O da bunların hepsini düşünmüştü. Aklında tek bir soru yankı buldu.

BEN NE OLACAĞIM YA ANNE?