Ben Olsam

Ne gariptir ki, başkalarının hayatı söz konusu olunca hemen ahkam keseriz.

'Ben Olsam' la başlayan cümleler kurarız...

bir çıkmaz yol düşünsek ve o yola bir şekilde girmiş olsak,

bir adım ilerde ne var ne yok göremesek,

buna rağmen geri de dönemesek,

ne bir adım ileri, ne bir adım geri gidebiliyor olsak,

kendimizi çaresiz ve sıkışmış hissetsek,

bu yol karanlık bir yol olsa ve korkularımızla baş başa kalsak,

kendi sesimizden ve kendi gölgemizden bile korkar hale gelsek,

sesimizi kimseye duyuramıyor olsak,

kendimize ve kimseye inancımız kalmasa,

inandığımız, bildiğimiz bütün doğrular bir anda yerle bir olsa...

Bu çıkmaz sokaktaki kişi siz değilseniz sorun yok, hatta onlarca çözüm bile üretebilirsiniz, ama bu kişi siz iseniz yandı gülüm keten helva!

İnsanlar olaylar kendi başına gelince akıl yeteneğini mi kaybediyorlar da çözüm üretemiyorlar... ya da ürettikleri çözümler sorundan bile daha berbat oluyor?

Galiba doğru çözümleri üretmek için biraz antremanlı olmak gerekiyor. Ama en önemlisi kendine olan güveni kaybetmemek.

Zamanın insanları olgunlaştırdığı söylenir ama bir kesim insan da, 'zaman sadece armutları olgunlaştırır' der...

Bence insanı olgunlaştıran sadece, 'zaman' değil

O zaman süresince yaşadığı olaylar...

Yani bunun böyle olduğunu kabul etmek, armut olmayı kabul etmekten daha iyidir...

:) İyi bayramlar...