Ben olsaydım...

Türban ve yarattığı kaos ortamı, insanlar üzerinde oldukça karmaşık ve tezat fikirlere ve de isyanlara yol açtı. Kullananlar, okumak benim hakkım dedi,diğer taraf... böyle giyinerek dini simge kullanarak okuyamazsın ...

E nihayet bazı kararlar alındı ve türbanlı kızlarımız üniversitelerde arz-ı endam edecekler.

Peki fokurdayan sular durulacak mı?

Hiç de öyle görünmüyor, belki daha da büyüyerek devam edecek. Ülkemin binbir sorunu varken... bu noktada takılıp kalmak, diğer sorunların önemini küçümser tavır almak... onlara ya da ülkeme fayda sağlayacak mı? Tabii ki hayır.

Her ne kadar türbanlı kızlarımızın okuma isteğine karş çıkmasam da, bu olayın bu kadar büyütülüp memleket meselesi ve kutuplaşma nedeni olarak sürdürülmesi hiç de doğru gelmiyor bana.

Böyle düşünürken kendim de genç oluğumu ve türban taktığımı var sayarak empati yapmaya çalıştım.

Bir müslüman ülkenin kadını-kızı olarak, hem örtünüp hem de üniversitede okuyup yüksek mevki olma peşinde koşmazdım. Kendi isteklerime gem vurabilirdim... zira benim dinimi, istediğim gibi yaşama isteğim ağır basardı. Yani Allah sevgisini, ona olan bağlılığımı ve de tabii ki de ibadetlerimi daha rahat ve huzurlu olarak yapabilmem için bazı dünyevi isteklerimden feragat edebilirdim.

Eğer iş hayatına atılmak istiyor ve kendi ayaklarımın üstünde durmayı kimseye muhtaç olmamayı istiyorsam tek çare üniversiteye gitmek değil ki.

Eğer benim şahsi isteğim,ülkemi ve toplumu zor duruma düşürecek bir istekse vazgeçerdim. Çünkü iyi bir müslüman ortamı karıştırmaktan çok düzeltmeyi sakinleştrmeyi görev bilmeli.

Bu benim hakkımdır diyerek ülkeyi aylardır, yıllardır devamlı diken üstünde tutmaya... kamplaşmaya sürüklenmesine alet olmak...işte ben bunu katiyen yapmazdım.