Ben sana küs(t)üm aslında...

Bir şehri günahıyla sevabıyla sevmek mümkün mü? Her şehrin tıpkı biz insanlar gibi ruhu var bana göre. Dolayısıyla insan nezdinde de iyilikleri kötülükleri, sevapları ve günahlarıyla anılır şehirler.

Yıllarca iş seyahatleri yaptım. Bazı şehirlere gitmek zorunda olduğum için giderken bazılarına gitmek keyif oldu. Şu an yaşadığım Gaziantep ise aslında bundan 12 sene önce küstüğüm bir şehir. Bir şehre küsülür mü? Eğer hayatınızdaki pişmanlığı yaşamanızda rolü varsa bir şehre küsülür. Eşimin işi gereği Ankara’dan ayrılmak zorunda kalmamızdan çok artık yaşayacağımız şehrin burası olduğunu duyunca üzülmüştüm. Bende hoş anısı olmayan bir şehirde yaşamak zorunda olmama ancak kaderin cilvesi diyebiliyorum. İşin ilginç olanı ise yaşamaya başladıktan sonra küs olduğum bu şehri sevdim. Bu ne yaman çelişki değil mi? Hani bir dostunu seversin ama öyle bir şey yaşarsın ki onunla, hala sevmene rağmen bir tarafın kırgındır. İşte benim ki de benzer bir durum.

Neden küs olduğuma gelince ; yıllar önce bir iş seyahati için gelmiştim bu şehre. Akşam uçağı ile dönecekken kum fırtınası çıktığını ve uçuşların iptal edildiğini öğrendim. Gaziantep’te gecelemem gerekiyordu ve büyük ihtimalle ertesi gün de uçuş olmayacaktı. Dönmeyi kafama koyduğum için uçağı iptal edip uzun bir otobüs yolculuğu ile döndüm evime. Döndükten sonra ki hafta sonu planım başka bir şehirde yaşayan ailemi ziyaret etmekti aslında. Fakat o kadar yorucu bir seyahat olmuştu ki son seyahatim , yolumu bekleyen ailemi ziyareti erteledim. Bundan dört gün sonra da bir kalp krizi ile aniden babamı kaybettim maalesef.Siz olsanız küsmez miydiniz ? Sonraki yıllar boyunca Gaziantep benim için özlem, hasret ve pişmanlıkla birlikte anılır oldu.

“Büyük lokma ye büyük laf etme” diye boşuna söylememiş büyüklerimiz. Hiç hesapta yokken burada buldum kendimi. Sevmeye çalıştım bu şehri, samimiyetini, insanlarını, lezzetli yemeklerini, çarşılarını,şehrin dokusunu. Tam sevdim, alıştım derken gelin görün ki geçen hafta da yaşlı köpeğimi kaybettim burada ve Gaziantep toprağına emanet ettim onu.

Buna rağmen dün kızıma "ben bu şehirde yaşamayı seviyorum " dediğimi fark ettim. Üstelik kızımın da burada mutlu olduğunu duydum bir kez daha. Ey Gaziantep! Anlaşalım seninle, hayatımda güzel anıların olsun bundan böyle. Burada geçirdiğim zamanı güzelliklerle anmak istiyorum, acılarımla değil. Gel barışalım artık.