Ben seni hiç unutmayacağım.

Yüreğim kanıyor.

Satırlarım kanıyor.

Bu kadarmışız. Gözlerini son gördüğüm yer ummadığım bir yer olacakmış meğerse. İkimiz de son olduğunu bilmiyorduk o sarılmanın. İkimiz de sözleşmiştik, "Bir daha." diye. 

Günler sonra sarılmıştık oysa ki, birbirimizin kemiklerini kırarcasına kenetlenmiştik. Sondu; bilmiyorduk.

Bilmemezlikten geliyorduk. 

Bize böyle sönük bir veda yakışmadı sevgilim. Böyle durgun bir veda yakışmadı. 

Ben saklamamalıydım dolan gözlerimi. Sen gizlememeliydin kalan sözlerini.

Ben ardından el bile sallayamadım; elimin kolumun boşluğundan. Yüreğim öyle doluyken elim boştu ya; bir hoşçakal busesi yollayamadım ellerimden.

Sevmiyorduk ya vedaları. Sondu bilmiyorduk ya. Bir "Görüşürüz." e sığdırdık bütün acıları.

Sevgilim gözlerini özleyeceğim; en çok bana aşkla bakan gözlerini. 

Mecburi vedamız son bulmayacak biliyorum.

"Kendine iyi bak." cümlesine sığdırdık yaşayamayacağımız bir ömrü. 

Bir ömür taşıyacağımız bir acıyı bir bakışa bin ah a sığdırdık biz sevgilim. 

Sevgilim; ben seni hiç unutmayacağım.