Ben seni öyle çok sevdim ki!

Ben seni öyle çok sevdim ki;

Tüm bedenimle, duygularımla, yüreğimle, her şeyimle.

Hücrelerim bile çok sevdi seni.

Sen, olmadığında onlar bile sustu, hareketsiz ve de üzgündüler.

Saçlarım bile hissetti seni.

Sen olduğunda uçuştu hep rüzgarda, canlandı, bir saman alevi gibi uçuştu…

Ta ki sen gidinceye kadar.

Göz bebeğim gibi sevdim seni,

Göz bebeğim bile kıskanmadı, kocaman parlak bir yıldız oldu.

Ta ki sen oluncaya kadar…

Sen olmadığında göz bebeğim de küçüldü, ne feri kaldı, ne rengi.

Gözyaşlarım, ya onlar! Onlar sensizler şimdi.

Senin için akarken her damlasının hesabını soruyorlar bana.

Kimse duymadan sel olup akarken yanaklarımdan hiç bitmeyecek sandığım düşlerimle birlikte…

Sessiz bu gece.

Ve sessiz bu gece de tüm bedenimle, yalnız ve sensiz, çaresiz ve de nefessiz.

Nefessiz evet nefessiz.

Nefessiz kalmak ne demek bilir misin sen?

Soluk alamamak, susmak, susarken ağlamak, kimselerin duymadığı karanlıkta yaşamaya başlamak.

Yine de yaşamaya alışmak sensiz ve de çaresiz.

04.02.2008
Işıl