Ben Seni Sevdiğimde

Bir hüzünlü şarkı duydum bu sabah, sanki beni, sanki bizi, sanki tüm yaralı aşıkları anlatan. “Ben seni sevdiğimde” diye başlıyordu. Bir kalp çarpıntısı ile başlayan heyecanlı bakışmaların, sıcacık sevgi dolu kucaklamaların ardındaki Ey Aşk! Neredesin? Güneşin kavurucu gölgesi düşmeden toprağa bahar esintileri ile gelir; kuş cıvıltıları ile girersin kanımıza.

Deli kanlar kıpırdamaya başladığı ana kadar bekler, kasırga kadar sert ve savruk bir rüzgarla kalbimizi de alıp götürürsün. İşte Kalp, o zaman delice bir şarkının melodisinde ağlayan sözler kadar öksüz kalır. Bu denli kanımızı kıpırdatan bir duygu nasıl olurda yokluğunda bu kadar can alıcı olabilir? Nasıl bunca severken birden yapayalnız kalabiliriz.

Aşk, uçucu bir gaz mı yoksa? Önce sarhoş edip bayıltacak kadar etkili, bir aseton kokusu kadar hızla yok olabilen bir gaz… Her ne kadar canımızı acıtsa da, delice bir sevdanın kollarında bahar sarhoşluğu ile kelebek misali uçmak. Hızla bir yokuşu tırmanmak kadar yoğun bir kalp çarpıntısı yaşamak, sonuna başından katlanarak, bir gün aşığın, aşığını terk edeceğini bile bile bir uçurumun kenarından aşağı düşmenin heyecanını yaşamak hangi çılgını vazgeçirebilir Aşk’tan?