Ben seni sevdim mi?

Ben seni sevdim mi?
Sevdim, kime ne
Tuttum, ta içime oturttum seni
Aldım, okşadım saçlarını, öptüm
İçtim yudum yudum güzelliğini

Ben seni sevdim mi?
Sevdim elbette
Bendeydi özlemlerin en korkuncu
Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan,
Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu

Ben seni sevdim mi?
Sevdim doğrusu
Sevdikçe tamamlandım, bütünlendim
Biri vardı ağlayan; gecelerce
Biri vardı sana tutkun; o bendim

Ben seni sevdim mi?
Sevdim, en büyük
En solmayan güller açtı içimde
Ömrümü değerli kılan bir şeydin
Sen benim bozbulanık gençliğimde

Ben seni sevdim mi?
Sevdim, öyle ya
Bir çizgiye vardım seninle beraber
Ve bir gün orada yitirdim seni

Ben seni sevdim mi?
Sevdim,
Ya sen beni?

Ümit Yaşar Oğuzcan

Severiz birini...
Sorgusuz sulasiz, dolu dizgin, hesapsız, çıkarsız ve çoğu zaman amaçsızca...

Severiz birini...
Tıpkı kendimiz gibi, açık ve aleni, korkusuzca ve çoşkuyla...

Severiz birini...
Belki de ömrümüzde bir defa ve bitmez tükenmez sanılan bir tutkuyla...

Severiz birini...
Kimimiz, karşılık görürüz yaşar ve bitiririz.
Kimimizse, tek taraflı bir hissedişin girdabında kayboluşla var oluş sınırlarında medcezirlerde yaşar aşkını.

Ama sonunda...
Kimimiz, bırakır terk eder gideriz,
Kimimiz kalırız, ama yüreğimizde ki onu yok ederiz...

Gün gelir, ben miydim o sana aşık olan? deriz.
Gün gelir, aşk gider sevgiyle yetiniriz.

Başlangıçlar gibi sonlarda bir çok defa aynıdır, farklı sanılsada....

Aslında bir göz atıldığında, her yaşanan; bir tarafta eksik diğer tarafta biraz daha fazla...
Biri diğerinden daha çok sever.
Biri diğerinden daha çok özler,
Biri diğerinden daha çok fedakarlık yapar,
Biri diğerini kaybetmekten çok daha fazla ürker...

Eğer aşk varsa ve kavuşmak karşı kıyı kadar uzakta da olsa; ümit de her zaman vardır ,her ne kadar yaşanan imkaansızlıkla dolu bir sevda da olsa...
Taa ki pembe bulutları güz rüzgarı savurana kadar,
Taa ki ayaklar yere daha sağlam basana kadar.
Taa ki imkaansızınlığı kabullenene, bu kabulleniş kaçıp sığınacak tek bir soru işareti kalmayacak denli yüzünüze çarpana ve bu gerçek içinizi yakana kadar...

Ne kadar özlense de,
Ne kadar bitmez dense de ,
Ne kadar göz yaşı dökülsede, tüm imkaansızların sonu aynıdır:Izdırap bir gün biter...

Ve o gün...
Kadın: "Ben seni sevdim mi?" der ve kendini yanıtlayan, yine kendidir: "Sevdim, öyle ya"
Ve ekler: "Bir çizgiye vardım seninle beraber ve bir gün orada yitirdim seni"
Yitirdiğini kendine, onu kazanmaya en yaklaştığı gün itiraf eder...

Ve bir daha yineler: "Ben seni sevdim mi?"

Ve aynı yanıtı bir daha yineler: "Sevdim"

Sevmiştir...Ve bundan o, enbaşından beri de emindir.

Sevmiştir; yitirmişte olsa

Sevmiştir; vazgeçmişte olsa,

Sevmiştir; hemde ömründe bir defa böylesine ve her şeyden çok...

Ve şimdi belki de ilk defa ona döner yüzünü ve bu defa ona sorar:
"Ya sen beni?"

Sevgi ve ışıkla
Ayna

15.01.07

Resim: http://www.deviantart.com