Ben seni severken sen neredeydin?

Gözlerinin içinde vadiler barındıran sevgili… Dokunduğu yeri kutsal edenim… Basitleyemiyorum denklemini, toplasam çıkmıyor, çarpsam bölünmüyorsun… Ne gelişi var yollarının ne de gidişi. Her gün çoğalıyorsun içimde; önceleri ellerini tuttuğum güzel sevgili, sonra sonra gözlerim yüreğine sabitlendi, olduğum yerde ileri geri sallanır oldum…

Sana koşmaya nedenlerim var benim, sevdim! Şuursuzca, dibine kadar, Allah’ına kadar sevdim! Hüner sevmek değilmiş meğer, hüner , “kadınım” dedirtmeyi bilmekmiş. Olmadı, ben beceremedim…

Benim dağ bildiğim adam bana dağlar örmüş, ben mesafeleri gözü kapalı gelirken, biz bir arpa boyu yol alamamışız meğer. Ben seni sığınak yaparken ruhuma, sen kendi sığlığında bizi boğuyormuşsun…

Bak şimdi; dinle! Duyuyor musun ruhumun çığlığını, çırpınışları gözlerimin ıslak ıslak. Ya ellerini uzatırsan bana tekrar… O zaman ne olur hiç düşündün mü?

Ben seni sana bırakıyorum en sevgili… Sana bakarken gördüğüm vadileri soysuz aşklarına, dokunduğun her santimi mahrem saydığım dünlere bağışlıyorum.

Ben diyetini ağır ödedim bu yaranın. Kabuğunu kaldırsan, artık gelsen ne fayda… Etrafımda deliye çıkarttılar adımı, şuursuzca yaptıklarımın bedeli daha önümde, henüz karşılaşmadım o hataların ceremeleriyle…

Sen ruhumu doyuramadın, şimdi himayen gölge kalır… İyisi mi boş verelim bizi, zaten hiçbir zaman biz olamadık ki… Şimdi uzattığın o eller, benim sevgimin mahremiyetine yaklaşamıyor, öyle küçüldün ki ellerin bana uzanamıyor.

Ben sana deli olurken, aklım bedenimden çıkıp giderken, ben seni severken, sen neredeydin?

Orda kal sevgili, alnımda dudağının iziyle, emanet ettiğim güzel kıza iyi bak… Hoşça kal en sevgili…