Ben Soma!

Karanlık bir güne daha açtım gözlerimi yüreğim kan ağlayarak. Gözümü açabildiğim için pişmanlık duygusu içimi yakıp kavurarak. Kolay değil iki yüz doksan sekiz çocuğumu koydum toprak altına.

Ben ki hep bağrıma basmıştım onları, ekmek vermiştim, su vermiştim, anaydım ben, toprak ana.

Ya şimdi.

Ah, ah dili olsa da konuşsa bu duvarlar, bu kömür parçaları, şu asansör, anlatsa sizlere de onların hayat hikayelerini.

Sizler ne biliyorsunuz,gördükleriniz, işittikleriniz size sunulanlardan ibaret. Bilmediğiniz o kadar çok şey var ki.

Ben Soma, gözlerim kömür karası, sözlerim kömür kokusu, karbon monoksit bulaşığı sinmiş üzerime, yüreğim öylebir katrana boğulmuş ki… işte onun tarifi bile yok.

Ben ki… Evlatlarımın üzerine titrerdim.

Şimdi geriye kalan ocaklarda nasıl tütecek bacalar. Erleri giden hatunlar hem ana hem baba olacaklar yavrularına. Sizler bir süre sonra yok olup gideceksiniz topraklarımdan. Biz kalacağız acımızla baş başa. Kan kusup kızılcık şerbeti içtik diyeceğiz, kendi yağımızla kavrulmaya devam edeceğiz daha önce de olduğu gibi.

Ekmek parası çocuğumun nafakası diye inecek hayatta kalan birkaç madenci yine dehlizlerimden ve süzülecek karanlıklara tozun dumanın fakat bırakacak mı yakalarını arkadaşlarının cansız bedenleri,ruhları dolaşmayacak mı buralarda, hatırlayıp hatırlayıp göz yaşına boğulmayacaklar mı? Sanır mısınız ki hayat kolay olacak bundan sonra bizimiçin.

Yaşam odası deyip duruyorlar iş işten geçtikten sonra. Şimdi soruyorum size yaşam odası olsa ne olacak olmasa. Değilmi ki yok kıymeti yitip giden nice canın. Ve bilin ki bizler yaşayan ölülerden farksızız artık.İşe yaramaz o tartıştığınız yaşam odası. Önümüze altınlar, pırlantalar yığsanız ne olur, gidenler gelir mi geri?

Söylenecek çok şey var ama buna bile gerek yok. Her şey ortada, açık seçik.

Ben Soma, yüreği hıçkıra hıçkırakan ağlayan.

Ben Soma, kederim büyük, hüznüm çok derin.

Ben Soma, bırakın yasımı tutayım.Hiç değilse buna saygı duyun.

Sibel Unur Özdemir