Ben unuttum!

Maalesef! ben unuttum. Unutmamak için ise hiç birşey yapmadım. (17 ağustos 1999 depreminden bahsediyorum.)

Çünkü üzerinden geçen 13 yıl içinde, afeti bizzat yerinde yaşayan, ailesinden kayıp veren, aylarca kıtlık ve sefalet içinde kalan, uzunca bir süreyi  çadırlarda geçiren, sonra geçici konutlarda yaşayan insanlardan bir kaçı ile karşılaştım. Maalesef sohbet ettik..!

O günden beri “unutmadım, unutmadık, unutturmayacağız” sloganlarına itibar etmiyorum.

Ayrıca; Bir daha olmamasını da dilemiyorum…!

Bunun yerine O günlerin en itibarlı ismi (Rahmetli) Sayın Ahmet Mete Işıkara’nın ifadesiyle “deprem gerçeğini” yok farz etmek ve olmamasını dilemek yerine, gerçeği kabul edip; Devlet, sivil toplum ve fertler olarak daha hazırlıklı karşılaşmayı diliyorum.

Sizlere de tavsiye ederim. Yapmadığınız bir şey için, “unutmadık unutturmayacağız” gibi beylik sloganlara itibar etmeyin.

İşin doğrusu, hazırlıklı olmak adına gerçekten bir şeyler yapın. Biliyoruz ki, dilekler ve laflarla peynir gemisi yürümüyor.

Deprem çantanız duruyor mu? Aile toplanma yeriniz hala hatırınızda mı?

Allah muhafaza küçük bir tıngırtıda eyvah! diye paniklemek dışında planınızda neler var?

Bir şey olmasa bile sonra panik atak tedavisi ile uğraşmayasınız!

Herkese esenlikler dilerim.

Bülent Selen