Ben...

 

Ben asla diye başlarız. Ben kesinlikle doğruyum, başkaları gibi birilerinin arkasından konuşmam, yanlışlarını aramam, düşündüklerimi direk yüzüne söylerim ben var ya herkesten daha iyi bilirim, daha çok okurum, Daha çok çalışırım, hayata çok  bağlıyım, Kendimle barışığım, Eleştirilere açığım, ben var ya ben diye devam eden bir sürü bencillik serüvenidir, bendeki ben.

 

Hiçbir insan yoktur ki düşünmesin, gerçekte yaşamak istediği şeylerin hayalini kurmasın, içten dışa dıştan içe dönük dünyanın karmaşasıdır insan. Her ne kadar toplumsal bir varlık olsa da bütün yaşamını beyninin içinde yani kurgu dünyasında yaşar. Planlar, proğramlar, gerçek hayatın karmaşasından ve acımasızlığından uzak kurulan hayaller, herhangi bir dış etken baskısı olmadığı için özgürce yaşanır, ama dışa dönüşümü çoğu zaman hüsranla biter. Ne yazık ki dış dünya acımasızdır. Hayallerde yaşananlar dış dünyada mücadeleyle kazanılır. Emek ister, savaş ister. İste bu emeği ve savaşı verememe insanda felakete neden olur. İçine kapanık, kopuk karmaşık bir çöküşün başlangıcı olur. Artık birey ya çok dışa dönük, çevrede bulduğu her ortamı en iyi şekilde değerlendirir, bulunduğu her ortamın nimetlerinden yararlanır, kendinden, karmaşasından uzaklaşmaya çalışır, yada tamamen kendi iç dünyasıyla savaşmaya devam eder…Ben hayal kurmam gerçeklere bakarım demek zaten kurduğu hayallerin baskısından kurtulma çabasıdır.

 

İçimizdeki ben, asla taviz vermez, egoisttir, her ne kadar paylaşımcı olsa da aslan payını önce kendine ayırır. Nefis de dinilen bu ben  insan bedenindeki ikinci bir kişiliktir. Buna dışa dönük baktığımızda iki yüzlü yaratık görürüz. Bazen çok güzel bakmaya doyamadığımız insanın ikinci yüzünün ne kadar korkunç olduğunu, Çok çirkin olan o iki yüzün içinde melek gibi bir yürek olduğunu görürüz. Mesele içindeki duyguları düşünceleri tanrının verdiği iki yüze nasıl yansıttığın meselesidir. 

 

Ben, bencil değilim, paylaşımcıyım bu lafı herkes den duyarız. Evet bende bencil değilim bende paylaşımcıyım. Ama ben bana göre benim!, Ben yaptığım eylemlerin doğruluğunu ve yanlışlığını bana göre nereden bakarak göre bilirim. Kendime yukardan kuş bakışı bakarak takip etme imkanım olmadığına göre ben nasıl kendimi analiz edebilirim. Bunu iki şekilde görme imkanım var;

 

-Yaşadığım topluluğun oluşturduğu örf, adet, kültürü, dini ve hukuk kurallarına göre yaşamım ve davranışlarım uygun mu?  Bu kurallara ve sisteme ne kadar uyum sağlıyorum. 

 

-Beni, benim dışımdaki  çevremdeki insanların taraflı veya tarafsız eleştirilerinden öğrenirim. 

Cevre eleştirileri insana az veya çok davranış şekli belirler. Çok iyi  dost olduğumuz bir kişi, bizimle ilgili eleştirilerinin yarıdan fazlası olumludur. Dostumuzla paylaştığımız çok şey olur. Sırlarımızı, düşüncelerimizi, gelecekle ilgili planlarımızı bir çok şeyi paylaşırız. Dostlukta biraz çıkar ilişkisi de varsa dostun eleştirilerinin büyük çoğunluğu gerçekleri vermez. Dost genelde kişinin  yanlışlarını değil olumlu yönlerini ileri planda tutar. Aslında kişi gerçeği dostun saf değiştirmesi ile görür. Artık dost gerçek düşündüklerini açık, açık söyler. Dostluk sırasında söylemek isteyip de söyleyemediklerin dışarıda söylemeye başlar. Biz bizimle ilgili gerçeği o zaman görürüz. Çünki  Artık dost acı söylese de gerçekleri söylemeye başlar. Bu durum aslında yadırganır gibi görünse de eleştirilen kişiye davranış düzeyinde akılcılık katar. Dostlukta söylenen olumlu sözler ve saf değiştirilince söylenen sözleri birleştirip, iyi ayıklanırsa ortaya çok güzel bir tablo çıkar ve doğruya ulaşma imkanı sağlar.

 

Ben aslında herkes den daha farklı değilim, ben bu toplumun bir parçasıyım, bende az veya çok bu toplumun yargıları, davranışları, kültürü, ahlak yapısı var. Ben Kendimi bu topluma bakarak görebilirim. Ben aslında iyisiyle kötüsüyle biziz. Yanlış,veya doğru eylem yapan,yargılayan,öven,söven benim. Ben bu toplumun yansıyan bir bireyi olarak, beni sana anlatırken aslında seni bana anlatıyorum. Öyle ise bahanemiz  kime?

 

Fikret Bayrak