Ben

Ondokuz yaşımda, canım anneciğimin vefatıyla tek başıma kaldığım yaşam mücadelesinde, yaşadığım tüm acıları gah şiirle, gah resimle, kimi zaman da bağlamamın yanık sesinde dindirmeye çalıştım. Bu Ülkede; yalnız bir kadın üstelik çok güzel bir kadın olarak yaşayabilmenin ne demek olduğunu, ancak benim gibi yaşayan hemcinslerim bilirler. Allahıma hamdolsun ki, hiç bir zaman şerefimden zerre kadar ödün vermeden yaşadım, yaşayacağım..
Böyle efkarlı zamanlarımdan birinde yazdığım bir şiiri paylaşmak istedim siz dostlarla, sevgi ile kalın.

BEN

Meltemler var ruhumda
Onca fırtınadan sonra
Oh!..
Kaç bahar kaç güz geçti üzerinden-
Delirmeye ramak kalmışlığımın?
Otuzaltıncı yaş gününü kutladık gölgemle
Sonsuz yalnızlığımın.
Bir arabam bir gölgem ve ben,
Türküler söyleyerek geçtik o gece
Körfezden..
Şükürler olsun dindi fırtınalar
Afatlara dönüşmeden!
Nasıl dayandım nelere katlandım?
Tanrım!
Selvilerin kozalaklarında sakladım garip yüreğimi,
Islak kanatlarında rehin kaldım-
Kimbilir kaç göçmen kuşun?
Derdin ne? diyecek-
Bir tek insan aradı gözlerim,
Dost tadında uzanacak bir çift eli bekledim-
Beyhude;
Annemi özledim, annemi özledim!
Hep sustum, hep sustum.
Uzatılan ellerdeki pisliği gördükçe-
Kustum!
İte dalaşmamak için dolaştığım
Çalılarda kaldı-
İki taksitte ödediğim kahverengi
Kadife pantolonumun paçaları..
Yazık oldu;
Oysa ben onun paçalarının
Geniş ve düzenli salınımına bayılırdım!
Onunla bir hanımefendiye yakışır-
Zarif adımlar atmaya alışmıştım!
Senelerdir;
Köydeki okula yetişeceğim diye
Patikalarda yürüye yürüye
Fırsat bulamadım hanfendiliğin inceliklerine..
Ey Memleketimin topraklarında
Dimdik başımla dolaştığım tüm çalılar!
Lutfen iyi saklayın o parçaları;
Bir gün hayatın galibi olarak döndüğümde-
İzninizle geri alacağım onları...
13.11.1994/ İzmir