Bence

Detaylara takılı kaldığımız anlar ne çoktur ve ne azdır aslında… Bir ikilemin arasında çözümsüz bir sorun ağında, kafana takılan birkaç detay. Her detay önemsiz gibi gözükür. Aslında bir o kadar da önemlidir. Detay olduğu için önemsiz der, görmezden gelir, atlarız. Detay olduğu için önemli der, üzerinde durulması gerektiğini söyler ama daha sonraya bırakırız.

Tanrı şeytan ikileminde, çözül(e)meyen, çözül(e)meyecek kısır sorunlar giydirilmiş bir dünyaya gözlerini açan bebek, tüm bunlardan habersiz etrafındaki kişilerin sıcaklığına ihtiyaç duyarak büyüyor. Cevapsız bir yığın soru düşüyor haznesine… Milyonlarca yıllık serüven biriktirmiştir dünya, bir çok şey görmüştür, bir çok şeyden etkilenmiştir, bir çok şeyden yara almıştır. Umarsızdır dünya, kendi yaşamlarından başka hiçbir şey düşünmeyen insanlar yüzünden.

Karanlığın aydınlıkla amansız savaşı mı engellemişti güneşin doğmasını yoksa ayın geceye eşlik etmesini mi engellemişti?

Seni umursamıyor ey insan! Güneşe taptın Tanrı diyerek, denize taptın, hatta kendi yaktığın ateşe!! Kül olacağını bile bile taptın…

“Ben ancak dans edebilen bir Tanrı’ya inanabilirdim.”

Gökyüzü ne kadar da güzel yağmur sonrası. Saçlarımı kızıllaştıran bu güneş… Karşımdaki ulu dağ ne kadar da görkemli…

Yağmur sonrası… Çıplak ayaklı bir kız çocuğu, güneşin kızıllaştırdığı dalgalı saçlarıyla hep dans ediyor olacak…