Bencileğin sohbet

Aslında sesinizi duyan olmadıktan sonra haykırmak, satırlarınız okunmayacaksa yazmak neye yarar?

Bir BENle öteki BENim arasındaki sohbeti kimseler duyamayacaksa, o sohbeti yapmanın anlamı ne? Zaten her ikisi de Ben olunca!

Nasıl başkalarının dünyaları, Benleri, iç sohbetleri beni etkiliyorsa, bana göremediğim, bilemediğim, akıl edemediğim yeni pencereler açıyorsa, belki benimkilerde aynı işi başkaları için görüyordur. Kim bilebilir?

Öyle zamanlar var ki, gerçekte gerçeklerle yaşamaktan yorgun düşünce, hem akıl hem de beden sığınacak başka sanal gerçeklikte olmayı özlüyor. İşte o zamanlarda öteki BENiniz işe karışıp alıyor sizi götürüyor uzaklara, gerçekleri unutturmadan.

Hep kontrollu yaşamak gerek dünyanın gerçeğinde de sanalında da. Ne de olsa onlarda ikisi bir arada. Sonunda Maazallah, dünyalarını tedavi ettirirken bulmak var kendini diğer dostlarla hastanede. Derdinizi de anlatamazsınız, yandınız, elâleme eğlence olursunuz benim de tuzum bulunsun hevesiyle.

Okuyorum, başkalarının gerçeklerinden, hayallerinden dersler çıkarmak için kendime;

Yazıyorum, başkaları ders alabilsin benimkilerden diye.

Gün geliyor, gerçek ne? Sanal ne? Diye diye zaman geçip gidiyor. Gün geliyor “Hektor” düşüyor aklıma.

Hektor; Bir orangutan azmanı. Hala yaşıyor mu bilmiyorum?.Son gördüğümde Londra Hayvanat Bahçesinde, adının yazılı olduğu büyük bir demir kafes içinde yaşıyordu. Hayvanat bahçesinin o günlerde ki tek orangutanı idi. Gözlerine bakamamıştım bir süre, bakınca da gözlerimi ayıramamıştım. Bakışlarındaki anlam beni ürkütünce de gözlerini kaçıran yine ben olmuştum.

Benim gerçekliğimde o sadece kafesinde oturup etrafını inceleyen bir hayvandı. Ama ya ben!

Ya ben onun gerçekliğinde neydim? O gözlerde ki, o küçümser, o düşündürücü ifadeler! Göz deyip geçmeyin. Sanki dipsiz bir kuyu, sanki sonsuza açılan bir kapı. Sanki dünyalar arası bir geçit. Birileri bunu hissetmiş ki bakın ne demiş.”Bir bakış bir bakışa neler neler anlatır, bir bakış bir bakışı günlerce ağlatır”

Bu mantıkla etrafınıza bakınca bir başka oluyor insan. Gerçekler iç içe, hayaller içice, Benler, Onlar, Senler, Bizler iç içe. Başlangıçta bir çıkmaz sokak sanki..Ama, bakmasını bilene saygı duyup, bakanların sesini dinleyip, yazdıklarını okudukça başlıyorsun sende anlama yolundaki eğitimine, çıraklığına.

Lafın kısası, sesinizi duyacak, satırlarınızı okuyacak, dünyalarınızı paylaşıp anlamaya çalışacak birileriniz, birşeyleriniz olmasaydı hayat ne yavan olurdu değil mi?
İyi ki varsınız! J))))