Bendeki biz

Mahkûm gibi düşünüyoruz...
Yargılanmış, adanmış ve yaşama infaz edilmiş gibi…
Ruhun özgürlüğünü bedene hapsetmiş gibi, oysa düşünceler evren gibi, ses gibi, sen gibi, ben gibi, o gibi…

Suçlu gibi davranıyoruz…
Dışlanmış, suçlanmış ve ölüme terk edilmiş gibi…
O anı bekliyoruz, umarsızca korktuğumuz ve gelmesini beklediğimizi bilmezmiş gibi, son gibi, başlangıç gibi, dönüş gibi, yok oluş gibi…

Esir gibi yaşıyoruz…
Tutuklu, yasaklı, acılı, yaşamaya bağımlı gibi…
Birine, birilerine mecbur gibi, korkak gibi, suçlar gibi, acır gibi…

Bazen mutsuzluktan şikâyet ediyoruz…
Elinden elma şekeri alınmış çocuk gibi, arsız bir karakter gibi, elindekinin değerini bilmez gibi, hoyratça yaşama tutunmuş gibi…

Hepsi ve hepsi alışkanlıktan, alıştırılmışlıktan, hep birini suçlama arzusundan ve hep kendini yetersiz hissetmekten, ya birini gözde çok büyütmekten ya da kendimizi en kusursuz zannetmekten…

Oysa ne o ne bu, ne o ne öteki, olan sadece deneyim, binlerce farklı görünen olayda binlerce aynı ders gibi. Onlarca ifadeden bir tane ses gibi. Hayat ne deyince, seslerce yükselen cevaplardan aslında üç bilemedin toplam beş kelimeden oluşan mucize gibi. Hem yalın, hem sade, hem de çok basit… Görünmeyecek kadar aleni, aleni olacak kadar gizli.

Ne çok doğru yapmaya şartlandırılmışız, kime ve neye göre doğru ise?
Ne çok yanlış yapmaktan korkmuşuz, kime ve neye göre yanlış ise?
Ne çok kendimiz olmaktan utanmışız, kime ve neye göre örnek alındırılmış isek?
Ne çok suçlanmışız, kime ne neye göre yargılanmış isek?

Bizim vicdan sesimizden başka ses mi var?
Bizim özümüzden başka yanan mı var?
İyiyi de kötüyü de yaratan zihnimizden başka illüzyon mu var?
Doğruyu da yanlışı da ayırt etmekte usta şarlanmışlıklarımızdan başka ne var?

Mutluluk dediğimizin kendimiz olduğunu anladığımızda, onun dışımızda değil de içimizde aramaktan başka yol olmadığının farkındalığına ulaştığımızda, insanın kendisini kazanımında yaşanan silsilelerin aslında akış olduğunu idrak ettiğimizde ya da belki hiçbir şey olmadığımızı ama çok şey olduğumuzu hatırlayıp hissettiğimizde, kendimizle yolculuğa çıkmış olduğumuzu biliyor olacağız. Bilgi de, sorgu da, sual de kalmayacak, o anda sadece biliyor olduğumuzu bilip, kendimizi onurlandırıp, yaşamın sonsuz olduğunu ve aslında büyük bir mucize olduğunu kavrayacağız ve akışa aktaracağız…

İşte BİZ o anlarda buluşacağız…
İşte BİZ o anlarda özgürleşeceğiz…
İşte BİZ o anlarda bütünleneceğiz…

07.04.08
Carolina Isolabella Özgün