Benden önce... Benden sonra... Ama yine ben

Şimdi bir sayfa açmak istiyorum yaşamımda hakkım olduğunu hakettiğimi düşünerekten... Tabii ki garantisi yok içinde hüzün ve gözyaşının olmayacağı ama... Hüzün ve gözyaşı okul yıllarımızdaki gibi kenarları süsleyen anlamlı anlamsız süsler olsun artık diyelim... Aslına bakarsam diğer sayfalarımda hüzün ve gözyaşı hakimdi mutlu olduğum zamanlarımla birlikte... KENARA SÜSLERİ DE YAPAN BENDİM...

Sadece derin yazılarla doluydu bazen silmek istediğimde çok işlendiğinden bastırarak seni yazdığımdan kağıdı silerken buruşuyordu. Olsun gene düzeltiyordum kaldığım yerden.... Bazen kendim buruşturup atıyordum seni... Kendi kendime bir geri dönüşüm kutusu oluşturmuştum senin için atıp seni tekrar çıkarıyordum kaldığımız yerden...Buruşturulmuş olmamalıydı yaşananlar... Şimdi bir sayfa açtım gönül sayfamı kapattığım yerden yeniden…  Söylenenlere aldırmadan, alınmadan, gücenmeden ve  birisinin artık büyümesi gerekiyordu bu yaşam denilen  acımasız ama bir o kadar yaşama değer çarkta...

Neden kendimi mahrum ediyordum ki ; beni bir hiçlik gibi gören gözlerde ve yüreklerde... Evet sende haklıydın  haksızlık edemem... Sen bile bıkmıştın… Tek farkı içinde olmayan senle başlıyan ve seninle biten ve sonunu bilmediğim cümlelerimden... Pek net değildi seninle yazılmış olanlar silik okumaya çalışıyorum okuyabildiğim kadar.... Ama olsun ne demişler.... Seven sevdiğinden yakınmazmış bende yakınmıyorum canın sağolsun genede okumaya çalışıyorum...

Ama dolduramıyorum içimi birini koysam silinmeyen izlerin...Karşımda set gibi… Sana benzemeyen sevgiler... Onun sayfasına misafir olsam ben beceremiyorum... Senin izlerinle gidiyorum... Olmuyor işte.... Biliyorum haksızlık ediyorum kendime ve herkese... Herkes dinlemekten en az benim ve senin kadar yorgun... Ne zaman anlatmaya kalksam uff gene aynı hikaye...

Ama nafile bazen o kadar yanlız hissediyorum ki kendimi bir yaslanacak omuz aramak yerine odama sığınıyorum... Kendi başımı kendi omuzuma yaslamaya çalışsam zor geliyor yaslıyamıyorum... Ve bu yanlızlığımda senli kalemler sensiz ama senli cümleler hareket halinde uyuyamazsın... Dökülmek isterler engel olamazsın...Olmadık bir saatte kelimeler geçer gözlerinden hatırlanacak anıları silmişlerse yüreğinden...Kaç yazımı kilitlediğimi bilirmisin? Kilitli çekmecelerime... Kaç tane... Yaşanamamış bir hayatı yaşarcasına dökebilirmisin kelimelere... Bilmediğin bilemediğin...Olur da bir gün yaşarsam diye yazdığın kaç mektubun var...  Sahibine ulaşmayan...

Halbuki diyordum  ki sana ihtiyacım var kalbindeki sevgiyle sana...

Çok şey mi istiyorum...

Sevgi dolu yüreğinde yer ver bana...

Uykusuz gecelerini birlikte aşalım.... Sabahı birlikte karşılayalım...

Çare olayım çarasizliğine...

Sevgine ışık olayım...

Gönül yuvana direk, aydınlatıyım seni renk, renk...

Biliyorsun diyorum yalan yok bizde, sevdim birisini sevmemek gerektiği biçimde...

Artık sadece içimde saklı cümleler çekmecelerle birlikte yüreğime de koydum kilitli…

Ve bir masal anlatıyor bana...  DÖRT MUM diye.... İlk iki mum barış ve iman diyor, bu dünya da artık çok çabuk sönenlerden...

Ya 3. mum çok üzgün diyor. 3. mum sensin... 3 . mum ne ki diye sorduğumda sevgi diyor...  Ama artık oda senin gibi etrafına ışık verecek gücün kalmadığını söylüyor.... İnsanların onu hep kenara ittiklerinden, ertelediklerinden yakınıyor....

Peki 4.mum diyor Umut diyor o da benim... Korkma diyor ben etrafıma ışık saçtığım sürece diğerleri de yeniden yanarlar ve onlarda aydınlatmaya devam ederler...

Hadi diyor izin ver al beni yanına ve başla yakmaya göreceksin için nasıl aydınlanacak... Gülümsüyor diyor ki iyi ki varsın umut iyi ki ....

Ve açtığı yeni sayfasında umudu hep baş köşe oturuyor artık satır aralarında hep umut gülümsüyor....

Belki şimdi satırlarım da zaman zaman gülümseten zaman zaman hüzünlendiren, çoğu günlerimin ışığı ve ilham kaynağı mutlu günlerimin sevinçli notaları gibi... Dolaşıyor olacaksın...

Gönül denilen şeye kilit vursam bile... Yorgun duvarlarından sızanlardan sorumlu değilim... Bilinsin herkesce...