Beni bulmasın diye...

Tam da o anda, tam da "tamam bitti" derken, birden sanki tüm o karanlıklar hiç olmamış gibi göz kırpıyor gökyüzünden yıldızlar. Şaşkın bir faniyim ben ayakları toprak üzerinde. Orada öylece dikilirken ve yıldız yıldız, ışık ışık akarken üzerime, ben orada o portakal ağacı altına saklanıyorum bulmasın beni diye. O ışıktan kaçıp kendi karanlığıma sığınıyorum. Elimden kolumdan çekenlere direnen bir ruhum şimdi. Kahkahalar atıyor etrafımdaki yapraklar. Ben deliler gibi ağlıyorum. Hıçkırıklarım o kahkahalar içinde kaybolup gidiyor.

Sonra tüm cesaretimi toplayıp, "tamam" deyip "artık daha güçlüyüm" deyip kendime yalanlar söyleyerek atıyorum adımımı. Göz kamaştıran o ışık altında inatla yürüyorum. Gözüm toprakta. "Bakmayacağım" diyorum. "Bakmayacağım gökyüzüne, yıldızlara." Bir uçuruma bakmaktan korkar gibi korkuyorum gökyüzünden. "Ah" diyorum "bir şemsiyem olsaydı. O şemsiyeyi tutsaydım gözlerimin önüne. Gece içinde, şemsiyenin altında yürüseydim." Bir şemsiyem yok. Öyle korumasızım. O yıldız ışığı altında sırılsıklam ıslanmışım. Evim çok uzak. Portakal ağacı çok geride. Şimdi tam ortadayım. "Dayanmalıyım" diyorum. Dayanacak kuvvet arıyorum bacaklarımda. Yol ortasında kalakalırım diye korkuyorum. İnatla yürüyorum.

Şimdi kim saklayacak beni? Ah evim çok uzakta, portakal ağacı da öyle...

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/1054809/