Beni kendime boya

Kendisini siyah beyaz bir filmin içerisinde gibi hissediyordu çoğu zaman. Aslında her parçasının, her kıyafetinin, hatta kafasından geçen her düşüncenin bile bir rengi olduğunu biliyordu ama rengin ışığa duyduğu gibi ihtiyaç duyuyordu sevgilisinin bakışlarına.

Evet, karanlığın içindeki renkleri görünür kılan, bir anlamda onları var eden bir ışık kaynağı gibi.

Her baktığında renkli birisini gören sevgilinin, trajik bir biçimde onu renklendirenin kendi bakışları olduğunu bilmemesi karşısında çileden çıkıyordu. Baktığında renkli bir adam görüyordu, arkasını döndüğünde ise adamın gri’ye döndüğünden habersizdi sevgili. ‘Hey bak, renklerim gidiyor, lütfen bana dön’ dediğinde düştüğü durum ise daha da berbattı adamın. İlgi çekmek için yalan söyleyen, ya da hasta ruhlu, olmayan şeyler gören birine dönüşüyordu sevgilisinin gözünde.

Sonra gerçekten de hasta oluyordu adam. Bir an mutlu, diğer an mutsuz olan manik depresiflere benziyordu. Bir an renkli, diğer an siyah beyaz…