Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

12 Ağustos '09

 
Kategori
Gündelik Yaşam
 

Beni Unutma...

Beni Unutma...
 

"unuttum "dese de unutamıyor insan...


Küçüktük,

Hatıra defterlerimiz vardı içine çocukça bir şeyler karaladığımız.

" Bana kendin kadar temiz bir sayfa ayırdığın için...." diye başlayan cümleler kurardık.
Ve; "beni unutma" diye eklerdik..
En meşhur manimizi eklerdik hatıratımızın en sonuna,

"Unutma beni, unutmam seni..
Bu çirkin yazımla hatırla beni..."

Ya da Ümit Yaşar'dan iktibas yapardık unutmaya dair;


Unut demek kolay...
Gel bana sor bir de!
Unutamıyorum işte unutamıyorum!...
Birşey var şuramda beni kahreden,
Şuramda, tam yüreğimin üstünde,
Çakılı duran birşey var,
Elimde değil söküp atamıyorum...

En sevdiklerimiz en kıymetlilerimizdi asla unutmak istemeyeceklerimizdi, o defterler de onlar için birer sahife ayırdıklarımız...

O küçük defter elden ele gezerdi günlerce. Bize geri dönüşünü heyecanla bekler ve heyecanla okurduk bizim için özel yazılan yazıları.
Ve o küçük defterlerde çocukça hislerle karaladığımız şiirlerimiz vardı ara sayfalarda hatırat defterinin resimlerine uygun.

"Unutma beni" derdik.

Ve hiç unutmayacaktık...

******      *******
Hiç unutmaz sanıyor insan. Yıllar geçse bile üzerinden her ne olursa olsun unutamaz sanıyor.

Ama unutuyoruz.

Kalbimizde koca koca delikler açan en derin yaraları,hayatımızı allak bullak eden insanları.

Dost kazıklarını, ihanetleri, en şiddetli kavgaları,

Hepten unutmuyoruz, derinlerde bir yerlerde duruyorlar. En küçük bir sallantıda içsel depremler geçirmeye başladıgımızda yüzeye çıkıyorlar.

Bir kitapta okumuştum. Yazar soruyordu; "İnsan en zor neyi unutabilir?" düşündüm.

Anne babasının şiddetle kavga ettiği bir geceyi mi? Yanıbaşında son nefesini veren bir dostunu mu? Büyük bir aşkı mı, ya da şahit olduğu küçücük bir yavru kuşun ölümünü mü?

Sadece an'lık unutmalar yaşıyor insan... En kederli zamanlarında gözleri şişiyor ağlamaktan... hafızasına kazıdığı "asla unutamam" dediği şeylerin acısının sabah olunca daha bir azaldığını görerek şaşırıyor...

Ya da; gülümsemeye, unutmaya başladığını görerek "nasıl olur " diyerek kendi kendine kızıyor.

Annemde yaşamıştım bunu ben.. çok değil birkaç gün sonra ağlamaktan şişen gözlerimle yapılan esprilere gülmeye başladığımı görerek kendime kızmıştım.

 

"Unuttum" dese de unutamıyor insan..
Zaman geçiyor ve sadece sızısını alıyor ama acısı hep kalıyor içinde...



Ne olur kızma,

Bazen unutuyorum diye...
Unutur muyum?

Herkesten sakınıp, kollayarak,

Kuytularda saklıyorum...

an gelip,

unutup gülsem de..
"unuttum artık" desem de,
Unutamıyorum....
Unutamıyorum...

 
Toplam blog
: 319
: 1390
Kayıt tarihi
: 29.10.06
 
 

"Ben; hiç yalnız kalmadım... Kalabalık bi ailede yere atılan yataklarda Yan yana, baş başa, el el..