Beni unuttun mu?

Akşam, ateşten renklerle geceye teslim olurken, denizin üstüne koyu gri bir sis tabakası çökmüş, gökyüzü aniden kararmıştı…

Ay henüz çıkmamış mıydı, yoksa hızla geçip giden bulutların arkasına mı saklanmıştı, ayrımsayamadı...

Derken, gece kumrularının hüzün veren sesini duydu, tepeden tırnağa ürperdi.

Reçine kokusu tanıdıktı, baştan çıkarıcı anason kokusu da…

Neydi bu içindeki taşkın mutlulukla derin hüznün çatışması?

Neydi koru sönmüş bir ateşin yeniden harlanması ve neydi bu göğsündeki ağır baskı?

Ne oluyordu? Şu an neredeydi?

!

Birden gördü; çam ağaçlarının yanında duran ve üstünde yarılanmış içki bardakları bulunan masadaki kişi O'ydu...Karşısında boş bir sandalye vardı ve hava buz gibi soğuktu.

Kadın, belki heyecandan, belki de soğuktan titreyerek yavaşça yürüdü, yanına gelince uzandı, üşümüş elleriyle adamın ellerine dokundu çekinerek... Sıcacıktı...

Yüzü suskunluğun ve belirsizliğin alacakaranlığıyla gölgelenmiş adam, hiç kıpırdamadı. Sanki onu fark etmemiş gibiydi. Kollarını göğsünde bağlayarak arkasına yaslandı ve kadına bakmadan, sitemkâr bir sesle sordu:

“Doğru söyle, beni unuttun mu?”

Kadın şaşırdı, durakladı sonra inlercesine yanıt verdi:

“.......Çok zor oldu çok...Ama sonunda, acılarımı sindirip kendime kattım… Bu unutmaksa eğer;  ben... ben galiba seni unuttum!..”

Adam masaya kapandı, sessizce ağlamaya başladı.

O an gökyüzünde bir yıldız kaydı; kadın pişmanlıkla konuşmamış olmayı diledi!..

…

Kadın hıçkırarak uykusundan uyandı.

Kendisini yine inanılmaz derecede yaralı ve yarım hissediyordu.

Hep böyle oluyordu;

ne zaman geçmişi unutmak için uğraş verse, aklıyla gönlü işte böyle çelişiyordu 

VE

ne zaman O'nu unutmak istese, AŞK bin bir kılığa giriyor, eline ayağına dolaşıyordu!***