Benim adım Kemal!

Sayın Başbakanımızın sözüne uyduk üçü dörde çıkardık, şimdi kara kara düşünüyoruz!

Bunlar nasıl evlenecek?

Evlenenle ev yapana Allah yardım eder ama kızı everirken bu hakkımızı kullandık biz!

Öyle kolay olduydu ki!

Düğün tarihini saptadığımız gün cebimde sigara param vardı sadece! Pakette de üç dal sigaram!

O gece!

O gece tam on ikiye doğru bir telefon geldi! Yaptığım evin sahibi arıyor!

“Abi yaptığın ev yandı!”

“Ne diyorsun?”

“Valla yandı! Şöminenin bacasından çatı alev almış, yandı çatı! Yarın gelip alayım seni de bak binaya hemen yapalım!”

Sevineyim mi üzüleyim mi şaşırdım!

Koca branda var binanın üzerinde! O gece de kar yağmış, yerler, branda karlı!

Üst kattaki oturma odasının üstü yanmış. Titanic gibi batmaz dediğim bina yanmış!

“Neyle söndürdünüz yangını?”

“İtfaiye geldi!”

“Yangın söndürme uçağı çağırsaydınız ya!” (bu şakası!)

“Gelseydi yenisini yapardın!” (bu da!)

Velhasıl bir ay sonra eskisinden daha Titanic bir bina yaptık arkadaşa!

“Senin felaketin benim saadetim oldu!” Demiştim!

Evde konumuz çocukların geleceği!

“Ne yapacağız? Ali’nin zamanı geldi! Selami de seneye ben evleneceğim der! Ertuğrul Ata da on yıl içinde başımıza ekşir!”

“Korkma hanım, bana Ahmet derler!”

“Dediler de ne oldu?”

“Derler işte!”

Demiyorum niye dendiğini! Sır gibi saklıyorum!

O kadar ev yaptık. Zamanı gelince yanarlar! Kimi çağıracaklar tamiri için!

Ya da yakarız!

Not: Derler lafı geçince aklıma Demirel’in bir fıkrası geldi!

Adam bir köye gitmiş. Tam da ezan vakti. Müezzin minareye çıkmış ezan okuyor.

“Allahu Ekber! (derler!)

“Allahu Ekber! (derler!)

“Eşhedü en la ilahe illallah (derler)

Sormuş bunu muhtara!

“Yahu muhtar! Sizin müezzin arada bir niye derler diyor?”

“Sorma!” Demiş muhtar!” Bizim müezzin geçenlerde öldü! Güzel sesli bir Müslüman bulamadık! Bu vardı ama bu da Ermeni! Böyle söylersem ezan okurum dedi! Biz de kabul ettik!”