Benim adım nilüfer

Ördekler kuğulardan daha atik ve suya atılan ekmek parçalarından en çok onlar nasipleniyorlar. Boyunlarının uzunluğu kuğulara pek bir avantaj sağlamıyor ama gagalarının ördeklere verdiği korku karınlarını bir nebze olsun doyurmaya yetiyor.  

Bir de çirkef mi çirkef birkaç martı var. Ne kuğu dinliyorlar ne de ördek. Oyunbozanlık edip suya atılan ekmeği havada kapıyorlar. Edepsizlikleri bununla da sınırlı değil. Üçü, dördü bir olup kuğunun gagasındaki ekmek parçasını öyle bir alıyorlar ki, insanın paçaları sıvayıp suya giresi ve adaleti sağlayası geliyor.  

Weddel’deki yapay gölün müdavimlerine ekmek atan şu çocuklar bu adaletsizliğin farkında mı, bilemem. Hoş, ben de fazla ilgilenmiyor, ikinci kahvemi dördüncü sigara eşliğinde yudumluyor ve kendi kendime soruyorum:  

—Hayat da böyle değil mi zaten Culduz Efendi?  

Hem sonra boş ver ördekleri, kuğuları ve de hergele martıları…Suda nazlı nazlı süzülen nilüferlere bak sen. Geçen hafta burada değildiler. Kim bilir nerelerden geldiler. Karınları acıkınca suda yüzdürdükleri köklerini toprağa salıp beslenecekler. Ve kim bilir, canları sıkılınca başka kıyılara fütursuzca çekip gidecekler.  

Tıpkı senin gibi Culduz Efendi, tıpkı senin gibi…  

Hercaidir nilüferler!  

Elimi kaldırınca İtalyan garson hesap istediğimi sanıyor. Oysa benim bir kahveye daha ihtiyacım var. Sabah sabah kahvesiz çekilmiyor sigara rezaleti. Kıyıdan ekmek atan yok. Ördekler dağılıyor, kuğular kıyıya çıkıp günlük temizliklerini yapıyorlar. Hergele martılar sıvışıyorlar. Daha mevsimi değil ama nilüferlerden biri çiçeğe duruyor.  

Yan masada tekerlekli sandalyede oturan bin yaşındaki bir Alman karısına “Yoruldum tatlım eve gidelim” diyor. Kıyıdaki veletlerden biri yolduğu otları ördeklere atıyor ama mönü oldukça tatsız olduğundan beklediği ilgiyi göremiyor.  

Nilüferlerde bir hareketlenme var… Çiçeğe duran başta olmak üzere kıyıdan uzaklaşıyorlar.  

Ben de kalkıyorum yavaş yavaş. Bugün Hamburg’un Weddel’i, yarın Württenberg’in Bodensee’si, öbür gün Avusturya’nın Salzburg’u…  

İşte böyle geçiyor seneler…  

Bilirsiniz…  

Hercai olur nilüferler.  

Kökü toprağa hasret!  

Not: Değerli Sabiha Rana Hanım'ın hediyesidir.  

http://www.youtube.com/watch_popup?v=o_sNxp3uiIM