Benim babam işe gitti!

Ne için yaşıyoruz? İş!

Ne ile korkutuluyoruz? İşsizlik!

Yaşamak için işe gitmek gerekirken, işe gitmek için yaşıyoruz...

Her sabah iki buçuk yaşındaki kızım soruyor bana:

- "Baba yine mi işe gideceksin?"

Her seferinde anlatıyorum ona:

- "İşe gitmem gerek kızım, akşam sana şeker alabilmek için..."

İlk önceleri anlayışla karşıladı beni...
Ama bir sabah ayaklarımdan kavradı, hem de elleriyle, ayaklarıyla birlikte sarıldı, hıçkıra hıçkıra ağlayarak:

-"Baba ben şeker istemiyorum artık!.."

Her primat sosyaldir diğer memelilere oranla. Ama insan sanırım en duygusal olanıdır. Her primat sevgi ister ama insan gelişiminde bu süreç çok daha önemli bir rol oynar. Çünkü insan, hayatının tamamına oranla en uzun büyüme, gelişme dönemine sahip primattır. Kişiliği, alışkanlıkları, düşünme ve olayları algılama biçimi hep bu süreçte oturur.

Her şey emek istiyor. Emek vermeden üretim olmuyor. Üretim olmadan gelişme olmuyor. Bu, sevgide de böyle. İnsan kişiliğinde en önemli ve sonradan kazanılamayan şey insan sevgisi. İnsan sevgisini vermeden, karşısındakinden insan sevgisi beklememeli. Hele ki çocuklar için...

Nice insan tanıdım derin bilgi sahibi, nice insan tanıdım mantıkları Çin Seddi kadar sağlam, nice insan tanıdım benden çok daha zeki... Ama insan sevgisi yoksa, olmuyor. Doğruları bilmek yetmiyor. Herşeyin mayası o insan sevgisi işte... Ve bunu çocuklarımızın keşfedebilmesinin biricik yolu onlarla yeterince vakit geçirmek ve hayatı paylaşmaktan geçiyor. Sevginizi karşılıksız ve sonsuz biçimde onlara aktarmak, işin anahtarı bu bence.

Yanlış anlaşılmasın "ey ebeveynler işe gitmeyin çocuklarınızın yanında kalın" demiyorum. Elbetteki işe gidilecek... Ama sevdiklerimize, yavrularımıza yeterli vakit ayırmak gibi "işe gitmekten" çok daha önemli bir "iş"imiz daha var. Bunu unutmayalım istiyorum sadece...
 

Bir de şu açıdan bakmaya çalışalım; bir çocuğun gözünde iş nedir? Hiç düşündünüz mü?
Kendi kendime "her seferinde nasılsa anlatıyorum" diyor ve bu konuda herkesten fazla çaba harcadığımı düşünerek rahatlıyorum. İyi ama onun kafasında acaba ne oluşuyor "işe gitmem gerek" dediğimde?

İş bir çocuk için önce babasını sonra annesini kendisinden ayıran bir şey değil midir? Düşünün bir kere, kabus gibi her seferinde onu en sevdiklerinden koparan şey değil midir?
Sonrasında ise yaşanan kabullenilmiş çaresizlik...
Sonuç; her ayrılığın tek bir sebebi var artık onun için: "İş".

Kızım yaklaşık üç haftadır benden ayrı. Eşimle birlikte tatildeler. Ben çalışıyorum.
Beni soranlara çok kısa cevap veriyormuş:

- "Benim babam işe gitti!.."

Memet Harun Özer

Temmuz 2012