Benim bir Kız Bebeğim oldu.

Genç kadın doğduğu şehre bir ay önceden gelmişti. Aslında doğum izni 3 hafta idi ama çalıştığı yöredeki kasaba doktoru 3 hafta önceden bu kadar uzun yolculuğa çıkarsa tehlikeli olacağını söylemişti. Hoş bir ay önce geldiği halde bile saatler süren tren yolculuğu sırasında oluşan rahatsızlıktan bir hafta yürüyememiş ve yerinden kalkamamıştı. Yürüyemediği o günler genç kadının ya hiç yürüyemezsem diye düşündüğü anlar olmuştu.

26 Yaşındaki genç kadın Üniversite'de tanıştığı ve aşık olduğu eşi ile 5 yıllık evliydi. Bu süre zarfında bir çocuk sahibi olmayı hep ertelemişlerdi. Çok zor bir yaşam sürüyorlardı. Üniversite bitirme, iş bulma, askerlik, ev kurma, ailelerle uyum sağlama gibi sorunların arasında bir de bebeği bu sorunlara ortak etmek istemiyorlardı. Onların çocukları rahat günlere doğmalı idi. Kendi çektiklerini o minik yavruya da çektirmeye hakları yoktu. Çünkü isteği dışında geliyordu bu aleme.

Yıllar geçip gitmiş, genç çift doğdukları büyüdükleri şehirden çok uzaklarda bir şehirde yeni kurulan bir fabrikada iş bulmuş ve oraya yerleşmişti. Fabrika onlara güzel bir de lojman vermişti. Evlerini döşeyen genç çift artık bir bebek sahibi olmanın zamanının geldiğine karar vermişti. Bunları düşünen genç kadın eşi ile bebek sahibi olacaklarını belirten doktor raporunu aldıklarında sevincini düşündü. Yaşadıkları kasabaya yakın şehir merkezindeki doktordan çıktıklarında eşinin sokakta zıplayarak kahkahalar atmasına şaşıran genç kadın ne yapıyorsun diye sorduğunda genç adam 'Ben bu  anı uzun zamandır bekliyordum.'cevabını alınca bir bebeğin artık aileye katılma zamanının geldiğine iyice inanmıştı.

Aslında genç kadın evlerine yakın Şehirdeki hastanede doğuracaktı bebeğini. Ama son anda aynı fabrikada çalışan genç bir mühendisin eşi doğum sırasında yapılan bir hata sonucu bebeğini o hastanede kaybedince, kendini hemen doğduğu şehre atmıştı.

Doğum çok yakındı. Beklenen günden iki gün önce eşi de çalıştıkları kasabadan gelmiş ve beraber beklemeye başlamışlardı bu büyük mutluluğu.

Sancısı tuttuğunda sabahtı. Bir gün önceden çok uzun bir yürüyüş yapmışlar ve gelip hemen yatmıştı. Hoş son günlerde rahat uyuyamıyordu. Sabaha karşı ilk doğum işaretleri başlayınca sessizce eşine seslendi. Küçük bacaksız geliyordu galiba. O zamanlar sonografi falan bilinmediğinden bebeğin kız mı erkek mi olduğu henüz belli değildi. Olsun bir bebekleri olacaktı ya. Yeterki sağlıklı olsun.

Ağrılar sıklaşmaya başlayınca delikanlı bir taksi bulmaya gitti. Zira arabaları yoktu. Gerçi o zamanlar çoğu kişinin arabası yoktu. Hastaneye gittiklerinde doktoru onun süslü ve ayakta dimdik halini görünce 'Sen hiç doğuracak gibi durmuyorsun.'demişti. Oysa ki genç kadın da ağrı çekiyordu ama hiç belli etmiyordu. Bebek gelene kadar onu odasına çıkarttılar, bu arada eşi de dışarda kalmıştı. Çünkü orası devlet hastanesi idi ve öyle herkes elini kolunu sallaya sallaya içeri giremezdi. Odasında iken öğle yemeği servisi başlamıştı. Yemek yiyecek hali yoktu. Zira sancısı vardı. Ama gelen elemana yoğurt ısmarladı. Tabii yoğurdunu yiyemedi. Zira yoğurt gelene kadar sancısı iyice artmış ve doğumhaneye inmişti. Daha sonra yan odadakilerle konuştuğunda onların çok şaşırdığını gördü. İnsanlar 'Bu hanım yoğurt ısmarladı bir saat sonra bebeği ile odaya geldi, nasıl bir şey bu.'Diyorlardı.

Evet bir saat içinde herşey bitti ve bebeği ile odasına geldi. Bir an düşündü . Onun bir kız bebeği olmuştu. Kendini bir taş bebek sahibi olmuş küçük bir kız kadar mutlu hissediyordu. Onun bir bebeği vardı artık. Ne büyük bir mutluluktu.

Yukarda anlattığım, kurgu bir hikaye değildir. 41 Sene önce bugün sahip olduğum kız bebeğimin hikayesidir. O bugün 41 yaşına bastı ve iki çocuk annesi. Ona bugün ne alayım diye çok düşündüm. En sonunda onun hikayesini ona armağan etmeye karar verdim.

İyi ki doğdun benim küçük bebeğim. Seni her zaman çok sevdim.