Benim çınarım

Yolum yine karadenize düştü üç günlüğüne bu sefer çocukluğum çağırmamıştı beni babam rahatsızlanmıştı, kalbinde sorun vardı anjiyo olması gerekiyordu, biz de hayırlı evlatlar olarak duyar duymaz kendimizi Karadeniz'de bulduk.Yağmur hoşgeldin diyerek karşıladı bizi, moralimiz çok kötü olmasına rağmen babamın yani o dağ gibi adamın bizim karşımızda güçlü durması, yol boyunca yaşadığımız üzüntüyü bir nebze olsun hafifletti.

Her evlat düşünmüştür babam veya annem ölse neyaparım diye tıpkı benim gibi. Baba nedir? Babada bir insandır, nihayetinde ölecektir ama öyle değildir gözümüzde, baba dağdır, serttir, güçlüdür, elinden bir tuttu mu dünya sana vız gelir, şayet direk yıkıldıysa, kendini sahipsiz ve yapayalnız hissedersin ve çok zaman alır kendini güçlü hissetmen.Bugün yaşadığımız toplumda herkesi doyuracak ve mutlu edecek sevgi bulmak okadar çok zor ki.Çünkü herkesin sevgiye ihtiyacı var ve başkalarına verecek kadar fazlası kimsede yok.Aslında hepimizin doğuştan böyle bir sevgisi var , bu sevgi öyle bir sevgi ki adına ben Rağmen sevgisi diyorum.

Hepimiz bizi her şeye rağmen sevecek ve kabullenecek sevginin anne baba sevgisi olduğunu biliriz.Ben babamın bizi büyütmek için çektiği sıkıntıları bilirim ne şartlarda ve ne koşullarda o yüzden ben hayatta babamıda annemle eşit sevdim.İnsan hayatta en çok annesini severmiş sanki hep öyledir ya, ilk annenin kokusu gelirya burna, ilk doyuran ilk kucaklayan odur ya.Derken baba ile tanışır çocuk bu tanışmanın ürkekliği geçer bir süre sonra.Kocaman elleri ve kollarıyla kucaklayan baba kötü rüyalardan uyandıran bir güven bekçisi olur adeta ve o zaman anne baba sevgisi eşitlenir.

Babamı anjiyo yaptırdığımızda doktoru ameliyat olacağını söylediğinde gözlerimizdeki yaşları durduramıyorduk hastane babama hiç yakışmamıştı çünkü o dağ gibiydi, yürekliydi cesurdu hep bizim güçlü babamızdı.Dedim ya babaydı ama oda bir insandı.Şimdi sıra bizdeydi ona moral vermek ve motive etmek için gayet iyi başardık bunu yüreğimizde acı hissetsekte bunu kendisine hiç yansıtmadık.Çünkü herşeyin sevgiyle hallolacağının bilincini taşımaktayız biz güçlü ve sağlam bir aileyiz, yaralarımızı hep beraber birbirimize sarılarak sarmaya çalışırız.Ekilen sevgiyi kimsenin koparmasına müsade etmedik ve onun için hep sağlam kaldık.Ne mutlu yüreğinde ki sevgiye sahip çıkıp sürekli sevgi saçan insanlara tıpkı bizim gibi....

Bu yazımı okuyanlara içtenlikle söylemek istediğim son cümlelerim var bir baba yok olmadan sarıla bilmeli insan babasına, kucaklayıp koklamalı çok geç olmadan pişmanlık duymadan hangi yaşta olursak olalım utanmadan sıkılmadan kocaman kollarımızla saralım babamızı, ona kızsakta düşüncelerini onaylamasakta karşısına geçip onu ne kadar çok sevdiğimizi tekrar tekrar söyleyelim. Acele edelim, hayat çok kısa, geç olmadan pişman olmadan...Seni seviyorum baba, seni çok seviyorum...