Benim hiç babam olmadı ki ...

Ben babamı ateş böceğinin yaydığı ışınlara, gamzeli beyaz meleklere, dağınık sedalara ve yasak iliskilere kurban verdim. Babanın ne olduğunu ve ne işe yaradığnı hic bilmedim.

Benim varken yok olan zavallı bir babam vardı. O kadar korkak bir adamdı ki dayılarımın rüzgarından dedemin kesip attığı tırnaktan korkarak beni görmeye gelmemişti.

Benim hic babam olmadı ki, bana babanın ne olduğunu babanın neler yaptığını ve ileride baba olacak bana babanın vazifelerini anlatmadı kimse görmedim bilemedim çünkü gelip beni görmekten korkan aciz ve korkak bir adam vardı baba sıfatında yaşayan.

Benim hiç babam olmadı. İlk adımımı attıgımda da yoktu, kosmak icin cırpındıgımda 'dur oglum kosma dusersin diyecek' düstüğümde de kaldıracak, bir babam olmadı hiç benim hayatta... 

İlk doğum günümde de yanımda değildi, ilk dişim çıktığında da, hatta ilk baba dediğimde, çok ateşlenip hastaneye gittiğimde, baba diye bilmeden sayıkladığımda, yoktun olmadın olmak istemedin yanımda.

Gün oldu anneme kızdın gün oldu dedeme gün oldu anneanneme ve beni görmeyerek beni değil kendini cezalandırdın sen aslında. Ben bir daha bebek olmayacağım ve ben bir daha baba demeyeceğim çünkü ben seni sonsuza kadar bir daha hiç sevmeceğim....

Ne acıki benim hiç babam olmadı. Hiç diyemedim ben baba diye. Seslenemedim babacım gel diye... Canım acıyor bazen düşününce. Ben seçmedimki seni benim babam ol diye.

Ben daha bebeğim iki yaşındayım. Ama ben babamı istiyorum. Korunmam kollanmam gerek. Benim babam senin babanı döver demem gerek. Ben küçüğüm ben meleğim ben annemin biricik bebeğiyim.

Kocaman ellerine sığınmak, ona dokunmak ve sarmalanmak istiyorum.Ama o beni yok sayabilecek kadar ruhunu şeytana satmış, evladına sırt dönecek kadar kalleşle yatmış, adiliği maharet sayacak kadar pervasızlaşmış...

Yazık ki babam benimle uğraşayamayacak kadar ışınlı kılıçların, gamzeli meleklerin ve zavallı sedaların peşinde koşuşturup duruyor tıpkı ateş böceği misali...