Benim kafesim senin kafesini döver

'Kafesin biri bir kuş aramaya çıktı'. Evet bildiniz Kafka. İçine kapanmayı bırakın içine gömülmeyi tercih eden bir ruha sahip yazardan da böylesi bir cümle beklenirdi. Kuş kelimesini görünce yüreğimiz iki saniyeliğine pır pır eder, binalar arasına sıkışmış ufkumuz bir nefes alacak diye heyecanlanırız. Lakin yazar bizi hakikatle çarpıştırır. Çarpışmanın etkisi ile ortaya çıkan yıldızları bile göremeyiz, Kafka siler süpürür. Bilip de idrakından yoksun olduklarımızı iki sille ile nakş eder zihnimize. Beyaza gizlenmiş siyahı göstermek, pembe hülyalara dalarken 'Kestiiiiiiiik' diye bağırmak o ve benzerlerine biçilmiş görevdir adeta. Haykırır; Kuş özgür değil, olamayacak diye.. Kara bulutlar ardından şimşekler çakar, rüzgarda savrulan zavallı kuş ağzı kocaman açılan bir kafeste bulur kendini.

Peki, ya kafesi arayan kuş ise..? Vazgeçmişse uçmaktan, sıkılmışsa kendi bildiğini yapmaktan, kendi seçtiğini yemekten? Bunu içselleştirecek olursak hiç de uzun boylu düşünmemize gerek kalmayacaktır. Öğrenme iştiyakından mahrum eğitimlerimiz, güzelliği bünyesine sızdıramayan görüşlerimiz, iş hayatımız, falancıgillerden daha iyi olmak adına kendimizi kamçılayışımız, satın aldıklarımıza köleliğimiz ve tüm bu hünerleri sergilerken nefes almayı unutuşlarımız. Şaşaalı bir şekilde sunulan, sevinn denilen ' Hayat'ı (!) ' yakalama çabasıyla ördüğümüz kafeslerimiz.. Kendi eserlerimiz.. Çırpındıkça yapıştığımız  fasit daire..Sözümona yorgun düşen zihnin, kırılan benliğin tedavi yeri, sığınağı..

Özgürlükten dem vurup, özüne ulaşamayıp sistemle ezip büzdüğümüz ruhlarımıza çılgınca sahte dinlenme mekanları oluşturuyoruz. Alış-veriş merkezleri, ekstra lüks daireler, bir üst mevki ve daha nesi de nesi.. Kafesin sahipleri pek de güzel avlıyor kuşlarını.. İyi de o kafese bin hevesle kanat çırpan kuşlara ne demeli?