Benim kızım başkadır!

Kimi zaman yalnız kaldığımda (çok nadir maalesef) oturup düşünürüm. Geleceğimi... Kızımla benim geleceğimizi...

Hüzün çöker öncesinde. Ardından bir umut... Kim bilir, belki bir gün umutlarım tam tükenmek üzere olduğunda herşey değişir. Kızım büyümüş ben yaşlanmış! olurum. Kızım üniversiteyi bitirmiş, eline mesleğini almış, hayat mücadelesine başlamış. Ben yine yalnız. Aslında yalnız değilimdir elbet hayalimde. Kızım vardır ya! O yeter...

Hayata tutunmamın tek nedenidir kızım. Yaşım ilerlemiştir belki ama, hala kızımın arkasındayımdır. Belki yeni nesil kendi başına buyruktur. kim bilir? Ama yok! Benim kızım başkadır. Sever, sayar annesini. Değil mi? Öyledir elbet. Yine birşey olduğunda bana koşar kızım. Yine bana danışır bir adım atmadan önce. Tıpkı küçüklüğündeki gibi. Yine gelir sarılır, ağlar, erkek arkadaşından ayrıldığında. Sarılır değil mi? Sarılır elbet. Yeni nesile benzemez benim kızım. Sever, sayar annesini değil mi? Sayar elbet.

Benim kızım benzemez yeni yetmelere.. Başkadır elbet..