- Kategori
- Anılar
Benim Paşam: Zeki Müren
Yıl 1982. 'Hayır! 85 di...' diyenler de var. Gemiyle Bodrum'a gitmiştik. Askeri bir gemi. Şehir izni verdiler. Daldık Bodrum Sokaklarına. Yıl sekseniki olduğuna göre biz yirmi dokuzuz.
Ucuzundan kafayı bulup, hos kafayla sağa sola takılıyoruz. Bir yerlerde, bir ara baktım birileri beni çağırıyor:
-Paşa, Paşa!...
Döndüm. Bana değil. Orada oturan birine.
Yüz tanıdık ama, kimdir bilemedik.
Yanastim. Guc bela.
Sordum:
-Sen de mi paşasın?
-Evet, dedi.
-Ben de Paşayım.
Kim daha essah pasa diye sohbete daldık.
Anlattık bizim paşalığımız nereden geliyor.
Dinledi.
Kahkahalar attı.
-Paşama içki getirin, dedi.
Biz ertesi sabah gemide kendimize geldik.
Arkadaşlar;
-Dün aksam iyiydin Paşa, dediler. Paşayla sohbetin iyiydi...
Biz meğersem gerçek bir paşaya uyduruk paşalığımızı anlatıp durmuşuz. O da dinlemiş.
Paşa’ya kendi şarkılarını söylemişiz.
Dinleyeceğimize!
***
Seni kısa sure, ayak ustu de olsa, tanıdığım için gurur duyuyorum, Paşam!
Bilesin!
Her fırsatta bir yerlerden bulup, seni dinliyorum...
Imza:
Mustafa Kemal Pasa