Benim şehrimin insanları

Yediğim türk marka bisküviler bile artık kendimi vatanımda hissettirmiyor. Akşam günesinin son piriltilari beyaz karlarda yildiz yildiz yuzume vuruyor ve ben bir sehrin hayalini kuruyorum. Elim ceplerimde iki arkadasla oturmusum Izmir-Kordon Uskudar Cay Bahcesinde iki kelime ediyorum. "Bizim burada" diyorum, insanlar camasirlarini iplere asmiyorlar benim sehrimde oldugu gibi. Burada taksi duraklarinda, Sahin marka taksilerinin onunde musteri bekleyen bacak bacak ustune atmis, bir ellinde ince belli bardakta caylarini tutarken diger elleriyle heyecanli heyecanli digerine bir seyler anlatan taksi soforleri de yok.

Bazen bir parka gidiyorum. Karsima bir hayal cikiyor: "Hadi bakalim, sen cok sallandin, biraz da kardes sallansin" diyen salincak onlerinde, tipki maas kuyrugunda bekler gibi uysal ve aceleci, kucucuk cocuklarini salincaga bindirmeye calisan Turk annelerinin hayali.

Benim sehrimde sirf sehir hayati yoktur. Ciftlik hayati da vardir. Beyaz uzerine siyah puantiyeli entarilerini giymis inekler otlar cimenlerde. Hatta bazen yollarda. Ama toprak yagmur, yagmur toprak kokar. Icine bir cektin mi o havayi bagimlisisindir artik. Insanin cani papatya toplamak ister iste hep o yol kenarlarindan. Ve bir bosluk yoktur insanlarin koynunda. O bosluk kursaklarindadir benim sehrimin insanlarinin.

Bizim burada insanlar ruya gormez, cunku ruya nedir bilmezler. Nerede benim sehrimin hergun farkli bir ruya goren, hergun farkli bir sayfaya uyanan insanlari. Nerede her ruyasinda tepeleri avucunun icinde tutabilen, kuzeyden guneye, dogudan batiya halay ceken, ve en guzelinden sahip oldugu en onemli seyini, nefesini, icindeki gunesini bir cay molasinda birilerinin icine doldurabilen insanim.

Ben burada yapraksiz kuru dallar goruyorum. Sadece perspektif, bos bir yol ve evet, monoton insanlar. Sabah seriflerinden bi haber bir kosusturmaca.

Halbuki benim sehrimde her gun ayri bir bayramdir. Burada hergun bir digerinin aynisi.

Kuslar coktan goc etti bizim buradan. Umit ediyorum okyanuslardan, Londradan, Romadan gecerek benim sehrime de gitsin diye. Selam gonderiyorum benim sehrimin insanlarina; selami almayi bilen, kanatlarinda yureklerini tasiyan benim sehrimin insanlarina.