Benim söylediğim yalnızlık...

Bu gece de yalnızım. Önce birkaç dost ziyaretime geldi. Sağ olsunlar. Öylesine derin ve öylesine özet geçildi hayatlarımız bir bir... Ve gittiler. “Yalnız değilsin; senin ailen var!” diyen eski bir aşk hikayem aklıma geldi şimd. Şimdi o yalnız ve ben değilim öyle mi? Yalnızlık dolulukla eşdeğer mi? Yoğunluk mu yalnızlığı silip geçen? Hayır. Benim dediğim yalnızlık ruhun yalnızlığı. İçerde çocuğum bir dolu dünya bana. Hem de öyle zorlanmadan, zorlamadan girebilirim istediğim her an dünyasına. Böyle bir an değil benim bahsettiğim doluluk. Yadsımıyorum lütfen... Ne olur laf söylemeyin. Sahip olduklarımın bilincindeyim.

Benim söylediğim yalnızlık kendinle başbaşa kalmaktaki haz gibi, garip bir tutku. Evet tutku benim için yalnızlık. Büyük bir aşk bu. Herşeyi düşünmek, herşeyi yorumlamak ve bunun için kendini anlamak.... Anlatmak zorunda kalmamak... Bilmek sadece. Ve paylaşmak. Ben kendimle paylaşıyorum yalnızlığımı aslına bakarsanız. Öyle değil mi? Siz de yapmaz mısınız arada bir böyle? Mesela çok eğlenilesi bir anda kaçıp gitmez misiniz uzakta bir kaç dalın kuytusuna? Dalıp gitmek mesela dalgalara, kuşlara... Bir ses aramak doğada... Ben hatırlıyorum böylesi dolu anlarımı. Kıskanmıştım ağacı, dalı, yerdeki yaprağı... Birileri bir müzik tutturmuştu, nasıl huzur... Artık karınca mı, cırcır mı?... Orasını bilemem. Hiç sorgulamadım da zaten. Tek hatırımda kalan o müzik. Kıskandığım uyum...Zaten ermişler, erenler hepsi doğa diyor. Boşuna mı?

Ben bu dünyamı paylaşmak derdindeyim. Neyi anlatıyorum, neyi paylaşamıyorum vallahi davam bu değil. Salt anları yaşamak beraber... Tek davam bu. Nasıl da güzel geçti zaman... Böylesi bir teslimiyet, böylesi bir mutluluk aradığım. Bazen ben, bazen eş, bazen çocuk... Dengeyi bulabilmekse kimilerinin dediği gibi. Bunun da farkındayım. Ama eksik olan birşeyler var. Tuzu mu, biberi mi... Tek nefes yenilmiyor bu meret!