Benimde babam vardı

Sene 1993.

Kurban bayramı yaklaşıyordu, bizler ailece bayramı geçirmek için kız kardeşimin yanına Bursa' ya gitme hazırlığı yapıyorduk. Bayramdan üç gün evvel babamla telefonda konuştum. Hal ve hatır sorulup ufak bir konuşmadan sonra..

Babacığım Bursa'ya bayramımızı geçirmeye gidiyoruz, yine ararım ama şimdiden ben kurban bayramını kutluyor, ellerinden öpüyorum dedim..

_Sağolll, sağoll dedi babam..

ve kapadık telefonu.

Ertesi gün İstanbul' dan Bursa yolculuğumuz başladı, yakın bir mesafe olmasından dolayı akşamı kardeşim ve ailesi ile geçirdik.. O akşam hep ailelerimizi, özellikle babamın lafını çok ettik, inanılmaz andık.

Ertesi gün oldu bir telefon..

Eniştem rengi gitmiş, yüzünde üzüntü, gözünde yaş.. yaklaştı yanımıza, bir anlam veremiyorduk.. Neden surat ifadesi böyle değişmişti?..

Ürkek bakışları arasında babamın, babamızın öldüğünü söylüyordu.. Hepimiz şoklar içersinde donmuş bir vaziyetteydik.. Kardeşimde bir çığlık, ağlama sesleri bana sarılıyordu ama ben hala donmuş, dili tutulmuş vaziyetteyim İinanamıyordum öldüğüne..

Ailemiz babamın defni için bizleri bekliyordu. Bayram dolayısıyle bütün vasıtalarda yer yoktu. Bizde hemen bir taksi tuttuk memleketimiz olan Ankara 'ya hareket ettik.. Gidene kadar gözlerimizden yaşlar eksilmedi.

Sağsalim ulaştıktan sonra ilk gözüme ilişen kişi annem ve kardeşlerimdi, nasıl bir halde olduğumuzu tahmin edebilirsiniz.

Ertesi gün bayram arifesi.. Babamın naaşı geldi evimizin önüne defni edilmeye gidilicek, ben tabutu görür görmez zaten bayılmışım...

Bir insan bu kadar mı sevilir.. İnanılmaz kalabalık, mezarlığa götürülürken arabaların yoğunluğu.. Hatta hatta hiç unutmam. Babamın bir arkadaşı aynen şöyle söylemiş..

H. K sen öleceğine annem ölseydi bu kadar üzülmezdim demiş.. Garip ama gerçek..

Mezarlığa gelindiğinde bende yine bir bayılma, dişlerimde sıkma.. Herkes beni ayıltmaya uğraşıyor. kendime geldikten sonra.. Hocadan izin alındı, babamızın son kez yüzünü görmek istiyorduk ve gördük.

Yüzünde hafif bir tebessüm vardı... O an aklıma babamın dediği bir söz geldi..
Ben öldüğüm zaman sakın olaki üzülmeyin, ağlamayın derdi... Ama elimizdemi, söylendiği kadar kolay mı..

Defnetme işlemi bitti, evimize dönerken biran insanlara gözüm takıldı, herkes bayram heyecanı içersinde bir koşma, koşuşturma içinde.. Dünya işte dedim.. birileri ağlarken, birileri gülüyor..

Hala babamın öldüğüne inanamıyordum.. Günlerce dualar okundu.. Babamın eli çok açık bir insandı, yardımseverdi.. Bundan dolayı mıdır bilmiyorum ama evimize gelenler ve gelenlerin getirdiği yiyeceklerin haddi hesabını anlatamam.. Hepsinden ALLAH razı olsun...

Belli bir zaman annemim yanında durduk, yalnız kalmıştı, evinin direği gitmişti, bu duruma alışması lazımdı..

Sıra babamızın tüm giyeceklerini dağıtmaya geldi. Nasıl ki gartan kıyafetlerini boşalttık, işte ben o zaman babamın öldüğüne inandım. Babam ölmüştü, yoktu.. O anki duyguyu, o anki üzüntüyü hala yaşarım..

Her kurban bayramı geldiğinde içimden şöyle birşey geçer.. Ben babamın ölmeden evvel kurban bayramını kutladım derim.

Benimde bir babam vardı.. Babama ve tüm ölmüşlere ALLAH rahmet eylesin diyor, tüm babaların babalar gününü kutluyorum..
FUGEN