Benimle sabaha uyanan seni sevdim

Ben,
Senin yüz yıllar önceni
Eski zamanlarda yalnızca
Bana bakan gözlerini sevdim.
Ay karanlığındaki yarı çıplak gülüşlerini...

Seni bana hatırlatan tövbelerini,
Kalbimin boşluğuna uzanan ellerini sevdim...
Yüreğimi ısıtan, yazdan kalma kış güneşini
Ve ayrılığın içine gizlenen yalnızlığını sevdim.
Yani ben sendeki her şeyi sevdim! ...

Terk edilen aşklardan geride kalan acıları
Unutulan şarkılarda seni hatırlatan sözleri sevdim.
Sensizliğin pınarından oluk oluk akan suyu,
Çiçeğin sırrına tanıklık eden tomurcuğu sevdim
Ve kadehimden geceyi yudumlayıp
Benimle sabaha uyanan seni sevdim.
Evet yalnız seni sevdim...
Seni...

Şimdi mi?
Dağlar kadar kocaman bir hasretlik var
Taşıyamadığım,
Aşk sayfalarından kalan korkak bir yürek,
Sevemediğim.
Bir yalnızlık ki, hiç alışamadığım
Yarım kalmış sözler, söyleyemediğim
Ve gökyüzüne yazılmış bir destan
Sana ulaştıramadığım.
İşte ben, bunların hiçbirini sevemedim...
Sevemedim can...

Sevemezdim ki;
Kısır sözcüklerine küsen bir kaya gibi sağırdım,
Kavgalıydım yüzünü buruşturan öksüz sevdalarımla
Ve hüznünü sulara ayak bağı yapan,
Taş bir pınar gibi dilsizdim...
Gölgesiz, duldasızdım...

Şimdi eriyorum, eksiliyorum
Ruhumun bahçesinde açan çiçekleri
Yüreğimde öldürüyorum
Ve ben bir kez daha sensizliğe gidiyorum...
Sana veda ediyorum...

Rukiye Çelik
15.09.2008 14:34:00