Benlik – Bencillik

Çocuk yetişirken önce kendisinin diğerlerinden farklı olduğunu öğrenir. Bu öğrenme “ben bilincinin” oluşmasının başlangıcıdır.

 

Kendinin faklı oluşunun farkına vardıkça ben bilinci giderek benlik değerine dönüşür. Ben bilincinin ve benlik değerinin gelişmesinde çevrenin( anne, baba, aile bireyleri, öğretmen…v.s.) önemi büyüktür. Bunlar birey olmanın altyapısını oluştururlar. Çocuğun değerini arttırırlar. Şımartma, pohpohlama, hak etmediği övgüleri sunma ve tüm buna benzer abartılı davranışlar değer arttıran davranışlar değildir. Tam tersine “değer arttırıcı davranışlar” çocuğun hak ettiği davranışları ödüllendirmek, faklılığının farkına varmak, hatalarını kendisine söylemek; O’nu düşünmeye sevk etmektir.

 

Eğer bir çocuk baskıcı bir ortamda fark edilmeden büyütülürse olumsuz “ben bilinci” ile yetişir. Benlik değersizliği doğar. Birey olma koşulları ortadan kalkar.

 

“Birey olma ; ”  kendinin farkında olma demektir. Kendinin farkında olan kişiler, başkalarının da farkında olurlar. Ve kendilerinin değerlerini bildikleri gibi başkalarının da  değerlerini bilirler. Yani empati yaparlar.

 

Birey olmanın özünde özgürlük ve sorumluluk vardır. Sorumluluk verilmeden özgürlük verilirse, BENCİL BAŞIBOŞLUK, özgürlük verilmeden sorumluluk verilirse KÖLECİ İTAATLİK doğar. Bencillik ise en açık söylemiyle “ RABBENA HEP BANA” demektir. Böyleleri kazanmak için her yolu mübah görürler. Kendilerinden başka kimseyi düşünmezler. Trafikte yolu paylaşamazlar. Toplu taşıma araçlarında kendilerinden yaşlılara yer vermezler. Paralarını paylaşamadıkları gibi bilgilerini de paylaşmazlar.

 

Bu insan tipi kaçınılmaz olarak acımasız, çevresini ezici, üstünlüğe koşullanmış, duygularından kaçan bir yapıdadır.

 

Kapitalist dünyanın yarattığı insan tipi “ BENCİL İNSAN ” tipidir.