Bensiz kaldığında..

Hüzünlü olabileceklerini tahmin ediyorum... ama kuşkusuz devam edeceklerdir yaşamaya..
ahh beyaz orkidem, zezem...
Çiçeklerim bensiz kalınca küsecekler yaşama.. suyunu alıp güneş ışınını almalarına rağmen renksiz, boynu bükük duracaklar.. ama bi süre sonra alışacaklar sevgisiz sessiz güne başlayıp günü aynı şekilde bitirmeye... hani biz bir bütün olmuştuk ya onun için kaçınılmaz olacak benim ruh halimi almaları..gülümsemeyecek, konuşmayacak, renk saçmayacaklar etrafına!

sonra sen bensiz kalacaksın..
üzülecek misin? bilmem.. belki..
bak bundan çiçeklerimin üzüntüsü kadar emin değilim! Beynimdeki ses ile kalbimdeki ses çelişiyor... Tıpkı senin ifadenle yüreğinde gördüğüm ifaden gibi!
belki demiştim ya bu bile uzun sürmeyecek...sonra unutacaksın.. güne bensiz başlayıp rahatlıkla bensiz bitireceksin? Gülüşün sahteliğe vururken, gözlerime bakamayacaksın. Sonra Benim sevgimin karşılığını veremeyecek kadar olan uzaklığın ete kemiğe dönüşecek... Ennihayetinde ben yine aşkla, hani kafamda yarattığım aslıyla çok uzak olan aşkla baş başa kalıcam.. Zaten biz seninle bir bütün olamamıştık ki! Ben hep tektim! Kabul bu haksızlık olur! Bir yürek vardı ama çoğu zaman hep silik bir yürekti bu!