Beş dakika sonra ne olacağını kim bilebilir!

— Birader sigaran var mı?

Başım eğik gazeteye dalmışım... Bir taraftan okuyor, diğer taraftan da düşünüyorum...

Neye takıldıysam artık!

Askerde acemi birliğinde hiç tanımadığım çocuklar, utana sıkıla yanaşır, kısık sesle sorarlardı benzer soruyu;

“ Devrem sigaran var mı?”

“ Tertip fazla sigaran var mı?”

Ateş isteyenlere kızarım da, sigara isteyenlere kıyamam!

İhtiyaç anında kabuğunu kırıp gelmiştir çünkü!

Yoktur!

Masanın üzerindeki sigara paketini işaret ediyorum gözlerimi okuduğum sayfadan ayırmadan...

Kirli bir el kavrıyor paketi sonra çakmağı alıyor...

— Eyvallah!

Bir şey değil manasında elimi kaldırıyorum, adamın yüzüne bile bakmıyor, uzaklaşan isteksiz adımlarını duyuyorum...

Çok geçmeden, uzun ve bir o kadar acı fren sesi ile irkiliyorum...

<ı>O anları yaşadıysanız bilirsiniz; önce freni duyar, gözlerinizi kapatır çarpmayı beklemeye başlarsınız... Çok sürmez “güm” sesi ile yerinizden fırlar, engel olamadığınız merakınızla ne olduğunu görmeye koşarsınız...

Ben de aynen öyle yapıyor, asfaltın orta yerinde çalışan kamyonu görüyorum...

Toplanan kalabalığın arasına dalıyor, yerde yatan adamın korkudan ve şaşkınlıktan kocaman olmuş gözlerine, ardından acıdan titreyen parmaklarının arasında hala yanan sigaraya bakıyorum!

&&&

Ambulans adamı alıp götürünce kalabalık dağılıyor...

Masama dönüyor, gazeteyi kaldığım yerden, sanki o adam hiç gelmemiş, aramızda o kısa diyalog yaşanmamış, acı fren sesini duymamış, dışarıya fırlamamış, gözlerini görmemiş gibi okumaya devam ediyorum...