Beşiktaş, Galatasaray, Fenerbahçe, derbi; ağabey bu ne ki?

Beşiktaşlıyım ama,

-''İlk onbiri say’’ derseniz, sayamam.

Eşim Fenerbahçe’ li, oğlum ise Galatasaray’ lı.

Onlar futboldan anlıyorlar.

Benim gibi değiller…

***

Beşiktaş - Galatasaray arasında oynanan bir derbi maçı öncesinde,

Araba ile maçı izlemeye gidiyoruz.

***

Ben bir pencerede Beşiktaş bayrağını sallıyorum,

Alicem (oğlum) ise; diğer pencerede Galatasaray bayrağını sallamakta...

Yol boyunca Beşiktaş bayrağını görüp coşku ile yanımıza gelen Beşiktaşlılar,

Galatasaray bayrağını görüp hayal kırıklığına uğruyorlar.

Aynı şey, Galatasaray taraftarları için de gerçekleşiyor...

***

O derbi maçını Beşiktaş kazanıyor.

Alicem’ in üzüntüsünden şampiyonluğun tadına bile varamıyorum (Ne anlar isem?).

Onu teselli etmeye çalışıyorum…

***

Düşünüyorum da;

Bu duygu bana o kadar uzak ki.

Milli maçları ayrı tutuyorum (Elbette orada milli bir duygu var, hop oturup, hop kalkıyoruz),

Ama ilçe takımlarının maçlarında bile heyecanlanıp,

Üzülerek kendisini kaybeden,

Kavga edip, takım yönetimini hatalarından dolayı protesto edenlerin,

Kendi toplumsal sorunlarına ilgisiz kalmasını,

Hiç ama hiç, anlayamıyorum.

***

Televizyonlarda gece yarılarına kadar kelli, felli adamların top hakkında konuşmalarını,

90 dakika oynanan maç hakkında,

İleri-geri sardırıp, saatlerce tartışmalarını,

İşi iyice ileri götürüp, birbirlerine hakaret etmelerini,

Futbol etrafında milyonlarca dolarlık bir ekonomi oluşmasını,

Takımların hisse senetlerinin, sanki üretim şirketleriymiş gibi alınıp, satılmasını,

Bir sosyal ortamda futbol konuşulamadığında eksik kalınmasını,

Hiç ama hiç anlayamıyorum.

***

Allah’ tan hanımlar ile

Az da olsa erkek (!) futbol cahili var da geçinip gidiyoruz.

Futbola ilgisiz olanlar;

Sadece (genellikle) hanımlar olsa idi,

Artık cinsiyetimden şüphe edecektim (!)…