Beşiktaş´ı izleyememek!

Ben en son bir Beşiktaş maçını sanırım fakültenin son sınıfında (90`lı yıllar) izlemiştim. Feneri sürekli yenip Galatasaray'a yenildiğimiz yıllardı. Metin, Ali, Feyyaz'ın, Rıza'nın muz ortalarının yılları.

Sonrasında askere gittim Güneydoğuya. O sırada Mehmetçik de teröriste dağlarda beş çekiyordu, yani kazandığımız yıllardı. Ben futbol izlemeyi o zamanlarda bıraktım... Nedense futboldan çok daha mühim şeyler olduğuna hükmetmiştim hayatımda. Futbola da yavaş yavaş pislik bulaşmaya başlamıştı aslında. Vardı şike, teşvik pirimi filan o zaman da, ama bu kadar ayyuka çıkmamıştı daha. Yine de Ali Şen başkan Fenerbahçe şampiyon ne demek biz Beşiktaşlılar iyi bilirdik, sonradan daha da iyi anladık ya aslında. Seba başkan gitti, Metin, Ali, Feyyaz bitti, biz de İnönü'ye gitmeyi bıraktık.

O zamanlardan aklımda kalan ligde değil ama Avrupa maçlarında Beşiktaş'ın bize hep kalp krizi geçirtecek kadar sıkıntılı maçlar yapıyor oluşu idi. Şöyle gönül rahatlığıyla bir son 10 dakika izleyemezdik. Hep diken üstü.

90 dakika olmasa da yakın zamanda kısa bir süre bir maçımızı izledim, kendi kendime yahu dedim hala kriz halinde oynuyor bu takım. Biz tv başında stres yapıyoruz, sahadaki futbolcu sahada ayakları dolaşmış halde streste. Açıkçası sıkıldım ve izlemeyi bıraktım.

Herşeye rağmen içimizdeki Beşiktaşlıyı öldürememişler ki, burada bu satırıları yazıyoruz.

Zaman zaman çok özlüyorum o efsane kadromuzu, gençliğimi özlediğim gibi. Yağmur altında, hem de o yağmura hiç aldırış etmeden açık tribünde, ayakta, omuzlarımda 6 yaşındaki yeğenimle maç izleyişimi, Metin'in sağ kanattan yaptığı fuleli deparlarıyla yüreğimizi ağzımıza getirişini, Feyyaz'ın rakip defansın üstünden hem kendini hem topu aşırarak kaleciyle karşı karşıya kalışını, Şenol'un ve Zeki'nin 40 metreye yakın mesafeden attığı gollerini, Ali'nin efendiliğini, sürekli çorapları düşen Ziya'yı çok ama çok özlüyorum. Sırf bundan sebep Beşiktaş'ı izleyemiyorum 90 dakika boyunca artık.

Belki bir gün o günlerdeki kadar olmasa da onun yarısı kadar bir heyecanla, bu kez oğlumu yanıma alıp izleyeceğim Beşiktaş maçları da görmek istiyorum ahir ömrümde. Bilmem toprak bizi koynuna almadan görür müyüz o günleri de...