Beyaz bir dünya

İstanbul’da beklenen kar yağışı başlamıştır. Böylece kış tamamen yüzünü göstermektedir.

Ne güzel İstanbul, şimdi orda olmak varmış. Bu sabah uyandıklarında her taraf sanki gelinlik giymiş gibi bembeyaz. Ben bile bu gece yatmazdım haber aldım ya kar yağacak diye oturur sabaha kadar kar yağışını izlerdim. İstanbul’da oturan o kadar blog arkadaş var Allah’ın bir kulu kamarasını ya da dijital fotoğraf makinesini alsın bizim gibi İzmir’de oturan ve kar yüzü görmeyen arkadaşlarına bloglarında göstersin.

Ne kadar çok özlemişsim karı. 3 yaşlarımda 1963 yılından 1982 yılına kadar Ankara’da oturduk. Her sene kar yağardı. O dönemler de karı sevdiğimi söyleyemem. Hele yerler buzlandı mı sanki ip üstünde yürüyormuş gibi gelir insana. Dengeni kurmak için bir çaba serfedersin hep.

Gençliğim Aşağı Ayrancı’da geçti. Ortaokulu ve liseyi Çankaya’da ki Çankaya Lise’sinde okudum. Okula giderken yokuş çıkmaktaydım. Gelirken de tabi ki yokuş aşağıya doğru yuvalanırdım. Cinnah caddesi Kavaklıdere’den Potanik Bahçesinin içersinde bulunan Ata Kulesine kadar yokuştur. Ya da Eski adı Sovyetler Sosyalist Cumhuriyetler Birliği şimdi ki adıyla Rusya Büyükelçiliğinin yanında ki yoldan Aşağı Ayrancı son durağına ulaşır ve oradan dik bir rampa ile tırmanır ve okulumuza ulaşırdık. Kış mevsimlerinde buralarda yürümek çok zordu. Öyle ki bir seferinde kayıp düşmüş kol bileğimi incitmiştim. Ondan kar da yürümeyi sevmem.

Gel gelelim lisede okurken bir arkadaşım vardı. İsmi Özgün Talan’dı. Bir onlara gider bir o bize gelirdi. Bir Cumartesi günü bize geldi.

_Hazırlan çıkıyoruz, dedi.

_Nereye gidiyoruz, dedim.

_Karda yürüyüş yapacağız, dedi.

Kendisini sevdiğim için onunla çıkmayı kabul ettim. Kartopu oynayarak. İçimize karları sokarak dolaştık durduk. Sanki kar bizi kucaklamıştı. Özgün’le çok iyi arkadaştık. Onunla gezmiş arkadaşlığımızı pekinleştirmişti. Hem karı sevmiş hem de Özgün’ü. Özgün kim bilir şimdi nerelerde. Ailesini de tanırım ama kendisinden çok uzun zamandır da haber alamıyorum.

Dün de yazmış olduğum bir blog üzerine Adana’dan Necip Köni Beyefendilerin yazmış olduğu bir blog’ta bir video gösterisi vardı izlemenizi isterim.

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=88494

Güzel değil mi? Sanki kartopu yuvarlanıyor ve üzerinize doğru geliyor. Diyelim ki kar lapa lapa yağıyor. Kar yağarken yukarıya baktığınızda sanki siyah tomurcuklar halinde üzerinize düştüğünü görüyorsunuz. Yavaş yavaş başınızı aşağıya doğru indirdiğinizde siyah tomurcuklar beyaza dönüşür ve etrafı beyaz bir renk kaplar. Gördüğün her şey beyaz bir yorganla örtülmüş gibi. Hava soğuk ya ondandır. Dünya üşümesin diye bir elbiseyle dünyanın yüzeyini giydirmişler bir yerde. İşte o an bizim kameramancı arkadaş üzerine gelmekte olan kartopunu fark eder ve makinesini çalıştırmaya başlar. Gelen trendir. Ama bir şey yapamaz. Tren yanından geçerken dikkat etmişsinizdir kameramancı trenin mi azizliğine uğrar ya da tren üzerine geldikçe geriye çekilmekten midir elinde ki makineyi oynatarak bir ara tren yerine gökyüzünü çeker. Bunu sebebi her tarafın kar sayesinde beyazla kaplanmış olmasından tren yolunun yani raylara ne kadar yaklaştığını fark etmeden çekimini yapmaktan olmuştur.

Hoş bir görüntü ise de ben bir yerde tehlikeli buldum. Ya rayların üzerinde kayıp düşseydin hey kameramancı kardeş.

Kar yine yola çıkacak olanlara da ikaz verir. Zincirlerinizi yanına almayı unutmayınız.

Karda ve buzda rahatlıkla yürüyebilmek için kar ayakkabısı giymeyi ihmal etmeyi unutmayınız. Dip not olarak geçeyim. Karda yürümek patinaj yapmaya benziyor ve bir anda kendinizi yerde bulabilirsiniz. Aman dikkat.

Bu arada dışarıya çıkmadan da bir hatırlatma daha yapmak istiyorum. Bazen de aceleden hava durumuna bakmadan dışarıya çıkıyoruz. Bazen böyle havalarda hafif giyinir dışarıya çıktığımız da üşütür hasta oluruz. Yağmurlu havalar da şemsiye almadan dışarıya da çıkarsak ıslanma oranımız da artar. Vs, vs.

Aşağı da ki link bir nemse size yardımcı olacaktır diye düşünüyorum.

http://www.meteoroloji.gov.tr/2006/tahmin/tahmin-tahmin.aspx

Böyle havalar da kendinize üşütmemeniz ve hasta olmamız dileği ile.

Sizleri seven ve düşünen bir dost…

Ahmet Üstündağ - İzmir

30 Ocak 2008 Saat: 00.20