Beyazlar ve yeşiller...

Dalıyorum hazin bir sessizliğe kimi zaman, zamanın zembereğini kırmak için bakışlarım düşüyor yüzüme, yüzümse gecenin renginde…

Gülşen olup seher yıldızına kucak açmışken dallarım, kırağı vurdu yapamadım…

Amansız kışlarım geçmedi hiç benim kronikleşti mi bilemedim.

Ürkek ürkekti ışığım bir kendimi sevemedim.

Yanılsamalar arasında gerçeği bulmak zor…

Galiba bir tutam da kanmak istedim.

Bir neye kor olmak,

Güle Gülşen,

Toprağa su katmak için…

Gökyüzünün kuytularında dolaştım hep aradığım kendimdi sanırım hala bulabildim mi bilmiyorum bulsam fark ederdim değil mi? Hala yollardayım biliyorum hiç beklemediğim bir anda karşıma çıkacaksın “kendim” ve ben gamzemle içten ve kocaman gülümseyeceğim sana.

Bir keman sesi gibi bir yaşam istiyorum. Tuşlarının sesini ayrı ayrı duyabileceğim bir piyanoda bir konçerto dinler gibi, tomurcuklanmış bir çiçek kadar naif, sakin bir yaşam diliyorum senden aynalarda gördüğüm yüze inat bir yaşam yağmurun toprağa düşme sesini duydunuz mu hiç?Ya rüzgarı tuttunuz mu ? Masmavi sevdiniz mi? Ben mi?Tüm anıların soluklaştığını hissediyorum.Dokunduğumdaysa tülden yapıldığını fark ediyorum sanki

Biraz sıkı tutsam pare pare olacak bir bahçe olsun yaşamım sadece papatya istiyorum sadece beyaz ve yeşiller bir de sessizlik…