Beyoğlu Efsanesi Paganini Bülent

Dün Beyoğlu tarafında arkadaşlarımla dolaşıyordum Galatasaray Lisesinden aşağı doğru yürüken sağ tarafta Aznavur Pasajı’na ilişti gözüm. Aznavur Pasajı demek Paganini Bülent demektir, eskiler ve Beyoğlu müdavimleri bilirler bunu. Bir an Paganini Bülent’in nameleri kulağıma dolar gibi oldu yine. O eski kemanından yine Zeki Müren nameleri dökülüyordu sanki. Paganini Bülent’in ilginç bir hayat hikayesi vardır. Kulaktan kulağa Beyoğlunda yayılmış, yayıldıkça Paganiniye insanların bakış açısı bir sokak müzisyeninden çok bir üstada bakar hali almıştır.

Paganini Bülent 1940’lı yıllarda Beşiktaş Belediyesi Konservatuarında keman çalmayı öğrenmiş. Batı müziği eğitimi alırken hayat şartlarının eğitimini tamamlamasına izin vermemesi yüzünden ayrılmak zorunda kalmış. Hiç bir ekibin parçası olmamış hep tek başına çalışmış fakat kısa bir süre Zeki Müren’in arkasında Zeki Müren’e hayran olduğu için çalmış Paganini Bülent. Hayatı boyunca kemanı ile sokaklarda çalışıp para kazanmayı tercih etmiş. Özel hayatını da bu şekilde geçirmiş, hiç evlenmemiş ve yalnızlığı seçmiş.

Bir ara hastalanmıştı Paganini Bülent sanırım ikibinli yıllarda. Tedavisini yaptırmak içinde eski kemanını tefeciye vermişti. Onu hayata bağlayan yegane varlığı kemanıydı. Konu ile ilgili o tarihlerde Nebil Özgentürk’te bir yazı yazmıştı.

Paganini Bülent’in asıl adı Bülent Öztürk’tür. Paganini lakabı, kemanı çalış stili ünlü keman virtüözü Niccola Paganini’ye benzediğinden dolayı verilmiştir.

Son yıllarında artık tam gün çalışmayı bıraktığını duymuş/okumuştum. Öğle saatlerine kadar Aznavur Pasajının önünde taburesi üzerinde kemanını çalıyor öğleden sonrayı kendine ayırıyormuş. Borusan Kültür Merkezi'nin Müzik Kütüphanesine gidiyor ve orada sevdiği virtüözleri dinliyormuş. En sevdiği virtüöz’ün de Yehudi Menuhin olduğu söyleniyordu.

Paganini Bülent Beyoğlu’nun sembollerinden biriydi. Saygı duyduğumuz, sevdiğimiz ve severek dinlediğimiz Bülent ağbimizdi. Bir ilk baharın ilk aylarında veda etti Beyoğlu’na Paganini Bülent. Fakat İstanbul efsaneleri arasında yerini almış olarak.

Aznavur Pasajının önünden ne zaman geçsem sanki kalabalığın ve gürültünün arasından ince bir keman sesi gelir kulağıma, arkasından da bir ses genelde de Zeki Müren’in nameleri... “Elbet Birgün Kavuşacağız....