Beyoğlu'nda ( 25) Beyoğlu'nun Hiç Bitmeyen Sevdasına Bir Sone...

Beyoğlu’nun,

Bilmem hangi işhanı nın merdiven altı çay ocağında,

Buruşmuş kese kâğıdı misali

Elleri ayakları kir pas içinde, sisli hatıralar;

Uzun tırnakları ile sımsıkı tuttukları sıcacık demli çay bile

Bir teselli vermiyorlar.

Yarınlarını kaybetmiş yaşlı bayanın,

Akordeon olmuş dudaklarındaki ruju silip attığı kağıt mendil,

Haline gülüp duruyor.

En ufak bir hayır yok duman altı olmuş zamandan.

Saatlerde, birbirlerine kılıç çekmiş akrep ile yelkovan.

Un ufak olmuş duyguların, sığınacak limanı yok.

İlan panolarının ışıkları bile cılız yanmakta.

Göz gözü görmez oldu, etraf alabildiğince sisli.

Bir travestinin akşamı yırtan narasında,

Hüzzam faslından nağmeler gizli.

Yaşam ezikliğinin altında,

Umutların, kendisini terk ettiğinin farkında değil,

Kâğıt mendil satma sevdasındaki küçük kız çocuğu.

Teselliler hangi deliklere saklandılar.

Oda kule’nin aldırış ettiği bile yok doğru mu bu.

Arka sokakların, kararmış duvarlarına yapışılı kaldı hayaller.

Birer birer kırılmaya başladı umutlar, gönül vitrinlerinde.

Dükkân camekânlarını kapatıyor buharlar.

Feleğin çiftetellisinde, kendinden geçmiş göbek atmakta utanmalar.

Ve alkol komasındaki kimsesiz yaşamlardır,

Galatasaray Meydanının köşesine sımsıkı tutunmaktalar.

Mazi olmuş Yeşilçam mı;

Baliğcilerin ellerinde üfürdükleri naylon poşette saklı.

İstiklal Caddesi, derin uyanamayan uykusunda,

Üzerindeki, ölü toprak mı yoksa esen bulamaçlı rüzgârlar mı?

Tüm yaşananlar, damak tadlı kaldı ağızlarda.

Sırtında kalın paltosu, şapkasını eğmiş,

Eyvallah demeden hızla uzaklaşıyor günışığı.

Yaz mevsimi, ne çabuk geçip gitti, kimedir bu hırsı.

*

Vatmanın tüm bağırışlarına aldırış etmeden,

Bu yorgun ömrümdür;

Asıldı, 47 nolu Taksim-Tünel Tramvayının arkasına,

Yavaş yavaş o meçhule yol almakta…

*

11.Şiir Kitabımda olacak)...