Bilemezsiniz ki

Başarılar ateş gibidir. Kimini ışıtır, kimini ısıtır. Kimini de yakar. Başarıları değerlendirip yollarına ışık olarak alanlarda olacak, sıcaklığından faydalanıp ısınanlarda. Bu ikisinden yararlanamayıp avazı çıktığı kadar yandım diye bağıranlarda olacaktır. Dedik ya işte başarılar ateş gibidir. Isınmayı ve aydınlanmayı bilmeyenler var bazıları yanabiliyorlar diyerek kimsenin başarısını engellemeye hakkımız yok.

Biliyor musunuz zaman bilevi taşına benziyor. İnsanı törpülerken tüketiyor da. Her geçen gün biraz daha tecrübe kazandığımızı söylerken günler de bir daha geri gelmemek üzere geçip gidiyor. Bu defada keskinliğimizi görebilmek için yeterli zamanı bulamıyoruz. Aslında her şey zamanında olmalı. İnsanların birbirlerini tanımaları için mutlaka zaman kaybetmemeli. Zaman bazı şeylerin ilacıdır fakat ilaç var diyerek yaralanmak niye. Yaralanmayanların ilaca ihtiyaçları da olmaz.

Keşke insanın da huyunu suyun boğduğu, ateşin yaktığını bildiğimiz gibi önceden bilebilseydik. İlla da şairin "Geç fark ettim taşın sert olduğunu, Su insanı boğar ateş yakarmış. Her doğan günün bir dert olduğunu, İnsan bu yaşa gelince anlarmış" dediği gibi bizimde bazı şeyleri anlamamız için belli bir yaşa gelmemiz mi gerekmeseydi.

Tilkiyi canından eden parlak postu, insanı da canından eden ahmak dostudur. Bilge insanlar bir tane ahmak dostun olacağına bin tane akıllı düşmanın olsun demişlerdir. Öyle insanlar vardır ki onların hayatlarındaki en büyük engelleri düşmanları değil, bilakis dost bildikleri ahmaklardır. Zira düşmanı bilirsinizde ötekileri seçemezsiniz. Ne yazık ki onları ancak birer sille yiyerek öğrenebiliyoruz.

Kartalların ağzında dolaşan solucanlarda kendilerini uçuyor sanabilirler. Halbuki solucanları havada görmek bizi şaşırtmamalı çünkü onlar kartalların ağzında dolaşıyordur. Kralın tacını ödünç alan kral olamadığı gibi her eline süpürge alan kralda hizmetçi olmaz. Kral her yerde kraldır. Taç ödünç verilebilir fakat krallık verilmez. Köle ruhlu krallardan ve kral ruhlu kölelerde yan yana olabilir belki fakat zaman zaman kralla köle birbirine karışabilirler. İkisinden birini tercih etmenin imkanı yoktur. Kral köle ruhlu olacaksa orada işi ne? Köle kral ruhu taşıyorsa zincirlerini çoktan kırmış olmalı değil miydi? diye sormak gerekmez mi?

Kralın başarısı köleyi rahatsız etmezde, kölenin başarısı kralı hep rahatsız etmiştir. Köle hiçbir zaman kral olamayacağını biliyor fakat kral yinede korkuyor. Dünden bugüne idareciler yanlarında kendilerinden akıllı adamı taşımak istememişlerdir. Kimbilir belki de nedeni bu olmalı diye düşünüyorum.

Konuşulmasa bile bazı başarılar birilerinin başarısızlıklarını deşifre edebilir. Zira başarılardan rahatsız olan ruhlar kendi kabuğu içerisinde kıvranan ruhlardır. Rahmetli Cemil Meriç’in çok anlamlı bir sözü var: "Şehirleri zaptedecek enerjiyi yeldeğirmenlerine saldırmakla harcadık" diyor. Bir iş yapıyormuş gibi görünenler yolun yarısına gelmiş olanları tenkit edeceklerine yaptıkları işten netice almaya baksalar daha iyi olmaz mı? Okyanuslara sandallarla açılanların koca gemileri taşa tutmaya ne hakları var?

Bol bol teori üretip pratiğe gelince saklambaç oynayanları görünce üzülmekten başka elimizden bir şey gelmiyor. Başarının ucuzu olmaz. O hem emek hem de yürek ister. Bugün bir yerlere gelen insanlar başarı merdivenine elleri cebinde tırmanarak çıkmamışlardır. Arkalarında kocaman yorgun yıllar bırakarak gelmişlerdir. Kestikleri tırnağı bile taşın altına koymaktan aciz olanların ellerini taşın altına koymaktan söz etmelerine tahammül edemiyor insan. Ve yazıyor... harflerden, kelimelerden alırcasına hırsını. İster suya yazılan yazı, isterse atılan taş gibi. Hiç değilse bir şekil oluşturuyor. Belki amacına da ulaşabiliyor. Her şeyi anlıyor biliyor da insanı anlamakta zorluk çekebiliyorsunuz. İnsan meçhul bir varlık vesselam. Bilinmiyor işte. Her defasında tamam şimdi anladık diyecek fakat bir süre sonra yine yanıldığımızın farkına varacağız. İnsan bu bilemezsiniz ki....